فنا

آتشی افتاده بر جانم
نمی دانم از کجا ، از کی
مرا این گونه می بینی
ولی آتش کند غوغا
ندانستم ، که این آتش
کند عمرم فنا یکجا

قلم گر راست گوید

شب تاریک و سخت بی نوایی
نوای نی رسد از نی نوایی
حزین گشته به این ملکان نوا را
شکسته بال و پَر مرغ هما را
شکسته بال و دلها پُر ز فریاد
دل خونش کند پرواز را یاد
نی و بال شکسته چاره سازند
گرش فریادها را وصله سازند
نی بشکسته را بتوان قلم ساخت
قلم گر راست گوید ، کی بود باخت

...

تا باد هست خواهم لرزید
و تا عشق هست خواهم ورزید
تا نگاه هست خواهم دید
تا پگاه هست خواهم رویید
تا راز است ، خواهم جست
تا ریا هست خواهم شست
تا هستی است ، خواهم زیست
و تا مرگ هست ، خواهم گریست

استعفا

ای آنکه پس از من به سر کار آیی
و از سر شوق دگر ، بر سر گرداب آیی
تا توانایی من در جان بود
شوق خدمت به سرم درمان بود
چون نبودش نیازش به غنی
ترک این ملک نمودم به خفا
چو نباشی تو ز هرغم نگران
مابقی گوش کن ، از رمز بقای دگران

اصل

دانه ای می کاری از بهر ثمر
آرزویت باشد از آن یک گوهر
گر گوهر آید نصیبت در مراد
خواستت افزون شود از روزگار
گفتمت یکباره با تو این سخن
تا گرفتارت نسازد اهرمن
گوهر ذاتت بود در اصل خویش
صیقلش می باید این گوهر ز خویش

در پیش

راه نبود ، جز آنچه در پیش است
جستجو کن هر آنچه در خویش است


راه

هر کسی را به دل راه نده
عدل وانصاف به باد نده
گل خشکیده به امید رویش آب مده
آه مکش ، به هر دیده ، نگاه مده
نارون ، سایه را تو باش یاور و
راه نده
نگاه نده ، پگاه نده

ریشه

تو چون رود روانی
تو چون باد وزانی
تو چون ابر بهاران
بباری هر دم و آن
تو خود ذات وجودی
به از گیتی ، تو بودی
تو چون نور امیدی
تو جان بر شب دمیدی
تو خود اندیشه بودی
جهان را ، ریشه بودی

ز نیازم باقی ست

دل من باز هوای دگری می طلبد
و اندر آن گرمی گفتار دگر می طلبد
اگر از گفته او ، باز بیابم جانی
من ندانم که ، چه ماند ز نیازم باقی

شور عشق

شور عشق و شور عشق و شور عشق
کی زبان الکنم قادر به وصف کار عشق


مستی

مست هستی بوده ام من تابناک
مستی ام از خاک بوده نی ز تاک

مهربانی

به هر دَر که زدم حلقه آویز
ندیدم به جز از هجر و جدایی و گریز
بکن این حرف به گوش ات آویز
که کنی باد گران ، کنه دلت مهرآمیز

پندار

نگاهم با نگاهت آشنا شد
درون دل چه طوفانها به پا شد
تو پنداری که از زنجیره غم
دل ِ در بند از غمها رها شد

آن هم

شور
هیجان
نشاط
باور
عشق نیز ، با وجود تو بود
توفان آمد
همه گریختند
تنها اندک نشاطی ماند
آن هم ، اگر تو بمانی

اتفاق

هر شعر اتفاقی است در خلاء
اینجا که منم
می بویمش
می جویمش
هر شعر
اتفاقی است در خلاء

از دور دست رؤیاها

به عمق دریا ، به وسعت صحرا
بلندی کوههای راستینی
و ایستایی را در تو می بینم
گام های استوار را در تو می جویم
من ، تو را می شناسم ، از دور دست رؤیا
عشق پناه گرفته در وجودت
آسان می کند ، شناخت دریا را
مهر درمان ناپذیرت
آسان می کند شناخت صحرا را
صداقت و ایمانت
آسان می کند باور کوهها را
من ، تو را می شناسم

اعتیاد

چشمانت را ، بستی
گوشهایت ، کر نما
زبانت ، ساز خود
مشامت ، در مسیر باد
دستانت را ، باز کردی
که داشته باشی
لعنت بر این اعتیاد

باد

رفته ام از یاد
گفته ام با باد
رمز زیستن را
راز بودن را ...

بودن

وقتی با منی ، خود را احساس می کنم
وقتی برای تو تلاش می کنم
هستم
وقتی به یاد توأم
هستم
برای همین است
که دوستت دارم
با تو هستم

تو بگو

چیستم من ؟ کیستم من ؟
من کجایم ؟
تو بگو راز حیات
تو بگو رمز کلام
نیستم ، زیستم من
تو بگو هر چه که هست
چیستم ، کیستم من ؟
تو بگو راز بیان را

جدایی

موسیقی بود
قهوه بود
سیگار بود
آفتاب دلچسبی هم بود
فقط تو بودی

در سینه

تو گویی حرف ناگفته ای مانده
در گیر و دار بودن و نبودن
تو گویی گل نشکفته ای مانده
در هزاران شب تردید
تا ابد غم من در سینه به
تکاپو مانده

در مدار نو

در دوره گرد احساس و اندیشه
به کدامین جهت در شتابی
بیا که سکوت و تکرار را بشکنیم
و دوباره را در مدار نو آغاز کنیم
چرخه اجباری رها کرده
چرخشی دیگر آغاز کنیم

دعوت

کنار خواهم گذاشت
تمامشان را
چو دریای آزاد
چو آهو ، کنار صحرا
کنار خواهم گذاشت
ترس را ، آرزو را
و با باد خواهم رفت
به ساحل دریا
بیا
تو هم بیا

زمان

گرفتی رؤیای کودکی را
گرفتی نشاط جوانی را
ربودی ، شور آشنایی را
گرفتی عشق نهانی را
در کمینی که بگیری
زندگانی را

عبور

افق مرا می خواند
من می خواندم
هیبت هستی را
اگر چه شعرم کلمه ای بیش نبود
زندگی را
عبور از وهم وحیرت می خواستم
به سادگی
نه
نمی توانستم بیان کنم
یقیناً ، ساده نبود عبور من

که گفته بود

که گفته بود ، اسیر زمین باشم
گرفتار و بی یقین
نشکفته ، زار و حزین باشم
ستاره من
که گفته بود
غمین باشم

هویت

بسط رؤیا
بسط تفکر
عمق نگاه
ناگهان اتفاق افتاده بود
و تحمل را ناپایدار می نمود
هویت بافتش درشت تر شده بود

پرسش

کاش من هم
در کوچه و بازار روان بودم
و روزنه نگاهم
مانند همه ، در پی رزق روزانه ام بود
بیا با سکوت آشتی کنیم
و لرزان
بیندیشیم به فردای خویش
و ندای وهم و عدم را ، در سرودی نو
بخوانیم و عبور کنیم از من و ما
و در نگاهی نو در آمیزیم
و از کوه بیاموزیم
ایستاده لرزیدن را
از دریا ، تلاطم را
و از سحر ، سکوت را
و از خود بپرسیم

پی ِ دانه

در بیکران آسمان ، زیر یک بام
زیر برف و باران
در نقطه ای مبهم از هستی
در پی ِ یک پناه
از هراس باد و بوران
نظرگاه ژرفی است
از ورای پنجره ها
نگاهمان در هم آلوده
پگاهمان در پی ِ دانه

انگیزه

با ، آوایی گوناگون
با ندای نالان
زمزمه کنان
مرا همچنان با خود می برد


با دانه ها

برف سنگین بود
راه ها بسته شدند
دانه ها ، ناپیدا
پرندگان ، خسته شدند
جامه سفید پوشیدم
دانه ها در کف خشک ایوان
ریختم

با من

درها در زمانی که باید
باز می شدند
باز شدند
اگر چه ، من ، می خواستم
ولی به حساب خود نمی گذاردم
او را فراموش نکردم
اگر
درها باز نمی شدند نیز
فرقی نمی کرد
او
باز با من بود

جستجو

شاید آمدی که تصویر کنی ، مرگ روز را
یا آنکه نبرد سخت ، ظلمت و نور را
شاید که نظاره گر باشی
مرگ شقایق به دامان کوه را
شاید که در راه بی انتها
آمدی جستجو کنی ، گمگشته ذات خویش را
شاید آمدی که در سیاهی سکوت
ره بگشایی و قصه فراموش کنی

خواستن

من تو را می خوانم
من تو را می نالم
من تو را می بینم
من تو را می چینم
من ، به تو می بالم
ز نگاهم پیداست
من تو را می جویم

در راه

راه می رفت و می خندید
نزدیکش شدم
پرسیدم
بالاخره چه باید کرد
خندید و به راهش ادامه داد

در شب سرودن

این منم که در وجود خود تو را می بینم
تو هم می بینی
و در دالان شب ، گهی کنار من می نشینی
آرزو ، گم کرده در خیال تو
تکیه گاهی نیست در مدار روشنایی
و از تو می پرسم
کدامین ره به رؤیای تو می پیوندد
و از نگاه تو می یابم
رنگ بی تو ، در شب سرودن را

دریچه ها

وضع بهتر شده بود
دریچه های آرزو را کمی باز کردم
دریایی متلاطم بود
پایانی نداشت
و هر دریچه
دریچه ی دیگری را باز کرد
بهتر آن دیدم
که دریچه ها را ببندم

دوباره

درسهایم را دوباره خواهم خواند
و مشقهایم را ، دوباره خواهم نوشت
شاید اشتباهی شده است
و من دوباره آغاز خواهم کرد
و از حالا تا اکنون
فاصله زیادی است
این مسافت را ، هرگز نتوانستم طی کنم
شبی سخت بود شب رفتن
و حبابی را می ماند زندگی
و خالی شدن از هیجان و نشاط
تجربه تلخی بود
و گلایه ای نیست
وقتی که انتظاری در میان نباشد
در ترانه و شعر
فریاد می زنم هر بار
احساس مشترکی ، ما را نجات خواهد داد
و این بیت را خوب فهمیدم
حقیقت تلخ این است
فاصله حرف اول را می زند
بازار چه شیرین بود ، برای سوداگران
دوباره را ، دوباره آغاز می کنم
درسهایم ، مشقهایم ، دردهایم
و رقابت درسی بود
با نمره ای به مفهوم فقر
و رقابت
پوسته زمین را مانند خوره ای ، خواهد برد
شاید روزی بیاید که خود را تحمل کنم
و آن روز تو را خواهم باخت
عشق نیز قیمتی دارد
خواهم پرداخت
خواهم باخت
خواهم ساخت
و خواهم نواخت
رفتنت ای گل ، نگاه تلخی را می ماند
نیامدنت راه حل قطعی برای دنیا بود
و باور نمی کنم
کسی صلاح را به طور قطع بداند
ما زندگی را به محصول باختیم
و راه انتخابی معقول بود

راحتی

برای همه می خواهم
خانه ، خانه ، چه راحت است
چه کوچک و بزرگ
چه زشت وزیبا
چه دور چه نزدیک
برای همه می خواهم
تنهاییم را در آن
پنهان خواهم کرد
تنها
در تنهاییم بمان

ستاره ای

ستاره ای
تو را خواهد چید
مانند گل نسترن
شاید شعر
گره ای از تو بازگشاید

سراغ

با پوششی از ریا
به سراغ من نیا
به زلالی آب زلال قسم
ملامت صداقت را ، به جان خریده ام


سپردن

رودخانه ، جنگل و
دریا را ، به زمین سپردم
و زمین را
به آسمان و خورشید
باید بروم
سیاهی ، بهترین بستر نور بود