شعری از "روشنک ارتیاعی"


پرواز می کنم که بگویم رسیده ام

هر چند آسمان شما را ندیده ام


من خود به اختیار قفس را شکسته ام

من خود به اختیار شما را گزیده ام


بر شانه های خسته شیطان نریختم

بار گناه گندم و سیبی که چیده ام


باید صبور بین شما زندگی کنم

هر آنچه دیده ام بنویسم ندیده ام


له می شوم در آینه هر روز بیشتر

انگار که تمام خودم را جویده ام


آنقدر خسته ام که تصوٌر نمی کنید

آنقدر راه رفته که دیگر بریده ام


گاهی هوا برای نفس کم می آورم

گویی تمام خاک جهان را دویده ام


ای مردمی که پشت سرم حرف می زنید

من جور سادگی شما را کشیده ام...

یی روزی بشم خار و بگیرم سر راته
تا رد بشی از روم و بچسبم پرو پاته

وقتی سر او کوچه چشم تو چشت افتاد
دل گفت به گوشم برم اینجانه که جاته

می گن شر و شورا همه از گردش چرخه
اینا همه حرفه سرنخ دس چشاته

آی میوه فروش محل اونه مگه دیدی
کم داد بزن نقل تره بار نباته

بی چاره دلم ای همه وقتا که چزاندیش
باز از سر شاو تا دم صب دس به دعاته

حال مه به تون و طه وسه فکر خودت باش
یی وقت مه نواشم چه کسی داره هواته

خوشبختی میاره اگه عشق تو به ما چه
خوشبخت تو ایدوره زمانه اونه که لاته

پیشت اگه نیس یی دل رو راس ولش کو
" پرتو " مگه ایظالم بی رحم خداته

شعر از : پرتو کرمانشاهی