اشك‌ها استعاره‌ای برای بیان احساس و عاطفی بودن انسان‌هاست. هر قطره اشكی كه فرو می‌غلتد، پیغام درونی را به همراه دارد. گریستن عامل برقراری ارتباط میان انسان‌ها و گویش بی‌صدا اما با صدها پیام مختلف است.
زبان‌شناسان فرهنگی، گریستن را نوعی سیستم فرازبان می‌دانند كه آگاهانه یا ناخود‌آگاه در حمایت از كلام بروز می‌كند. در ابتدایی‌‌ترین سطح، انسان در نتیجه واكنش‌های فیزیكی، شروع به گریستن می‌كند. آسیب‌‌های شدید هم بسرعت باعث جاری شدن اشك دیدگان می‌شود. با ورود مواد حساسیت‌زا یا گازهای پخش شده در هوا، واكنش‌های فیزیكی بروز می‌كند. خستگی هم یكی از عواملی است كه وقتی با دیگر واكنش‌های احساسی همراه می‌شود، باعث سرازیر شدن اشك از دیدگان می‌شود؛ اما بیشتر اشك‌هایی كه از چشمان ما جاری می‌شود به دلیل تجدید خاطرات شخصی گذشته ماست و اصولا هر چیزی كه شما را تحت تاثیر قرار می‌دهد و اشك چشمانتان را جاری می‌سازد، با تصاویر و خاطرات گذشته شما ارتباط دارد. وقتی با گریه كردن خاطرات دردناك گذشته از ذهن پاك می‌شود، به ارزش درمانی گریستن پی می‌بریم. نوع متفاوتی از گریستن زمانی است كه انسان‌ها با یكدیگر همدردی و همدلی می‌كنند. اشك ناشی از اندوه و از دست دادن عزیز را نیز بیشتر افراد تجربه كرده‌اند. انسان وقتی احساس عدم پذیرش از سوی دیگران می‌كند، اشك ناشی از شكست از چشمانش سرازیر می‌شود. كسانی كه دچار افسردگی شدیدی هستند، وقتی گریه می‌كنند گویی نفس می‌كشند، با این روش هق‌هق‌های بریده بریده آنها بیشتر از نفس كشیدن به آنها انرژی می‌دهد. گاه اشك به عمد و آگاهانه جاری می‌شود. مثلا برای جلب همدردی دیگران، برانگیختن احساس گناه در آنها و نزدیك شدن به فردی یا راندن كسی. بعضی اشك‌ها ناشی از خشم و ناامیدی است، اما بعضی شرایط هم باعث سرازیر شدن اشك شادی می‌شود.