بزرگ ترین نعمت دنیا



http://img.tebyan.net/big/1386/10/24...6120248163.jpg

متنی را که در زیر ملاحظه می فرمایید، نامه مرحوم حجت الاسلام و المسلمین استاد علی اصغر کرباسچیان به یکی از شاگردانش است که در عین کوتاهی، پرده از اسرار الهی و معارف دینی بر می دارد که با هم می‏خوانیم:

بسم‏اللَّه الرّحمن الرّحیم

فرزند عزیزم ، سلامٌ علیکم اگر کسى گمان کند که بالاتر از شرح‏ صدر و داشتنِ روح بزرگ، نعمتى در دنیا هست، اشتباه کرده است؛ چرا؟ براى آن ‏که در زمان خود ما، طلبه‏ى پُرظرفیّت که سه شبانه روز غذا نخورده بود یک قِران پول قرض مى‏کرد تا شام بخورد؛ وقتى مى ‏فهمید که در حجره‏ى مجاورش طلبه‏ى دیگرى بى ‏شام است، پول را به او مى ‏داد و در عین ‏حال خوش بود و گرم شور و عشق با محبوب؛ امّا فردِ کم‏ ظرفیّت اگر فرضاً یک روز چیزى براى ناهار نداشته باشد، خود کشى مى‏کند! آیا با این نمونه ‏ها، پُرظرفیّت ‏بودن بالاترین نعمت نیست؟

آرى، نشانه‏ى یک انسان بزرگ این است که در همه حال یکسان باشد؛ یعنى روزى که مثلاً یک میلیون تومان سود مى‏کند، با روزى که همین مقدار ضرر مى‏کند، فرقى در حالش پیدا نشود. مسلّماً اگر سود و زیان در نظر انسان یکى نشود و روزى که این مقدار را به دست مى‏آورد شاد شود، روزى که ضرر مى‏کند، متأثّر خواهد شد؛ ولى انسان پُرظرفیّت در همه حال یکسان است.

آرى، نشانه‏ى یک انسان بزرگ این است که در همه حال یکسان باشد.

شخصى مى‏گفت: من شصت سال با مرحوم آقاى بروجردى معاشر بودم؛ اصلاً حوادث در ایشان اثر نمى‏کرد! امیرالمؤمنین علیه ‏السّلام فرمود : « خداوندِ عالَم، زهد را در دو کلمه از قرآن جمع کرده است: «لِکَیْلا تَأْسَوا عَلى ما فاتَکُمْ وَ لاتَفْرَحوا بِما آتاکُمْ »4 بر آن‏چه از دست شما رود، افسوس نخورید و براى آن‏چه به دست شما آید، شاد نشوید.»

آرى، گفتن این مطالب آسان ولى پیاده ‏کردنش خیلى مشکل است. امّا اگر مى‏ خواهى در آینده به مردم خدمت کنى و فرزندانى جسماً و روحاً سالم تحویل جامعه بدهى که وجودشان منشأ اثر باشد بر فرض که خودت هم این روحیّه را داشته باشى کافى نیست؛ بلکه باید همسرت هم این‏ طور باشد و روحیّه‏ى او را چنان بسازى که همه‏ى دنیا در نظرش یک مشت خاکستر شود. آن ‏وقت است که شما مى ‏توانید در زندگى موفّق شوید و کارهاى بزرگ انجام دهید و انسان‏هایى را تربیت کنید و از عمر خودتان نتیجه بگیرید.

خدا نگه ‏دارت باد

گروه دین و اندیشه - مهدی سیف جمالی



منبع: آفاق، شماره 32-31