حاضر جوابی علامه حلی

http://img.tebyan.net/big/1388/12/21...4014924343.jpg


روزی در مجلسی که "سلطان الجایتو محمد مغولی" مقلب به "شاه خدابنده" برای رفع مشکلی تشکیل داده بود تعدادی از علمای مذاهب اربعه(حنفی، مالکی، حنبلی و شافعی) حضور داشتند.
در این مجلس علامه حلی نیز حضور داشت. مناظره ای برای برطرف کردن مشکل شاه روی داد و سرانجام علامه توانست دیگران را محکوم کند.
پس از خاتمه مجلس علامه خطبه فصیحی مشتمل بر حمد خدا و صلوات بر پیامبر(ص)و ائمه هدی خواند.
"سید موصلی" که از جمله محکومین در مناظر بود اعتراض کرد که صلوات بر عیر انبیاء دلیل ندارد.
علامه بلافاصله این ایه را خواند:
الَّذِینَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِیبَةٌ قَالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَیهِ رَاجِعُونَ(البقرة/156)
آنها که هر گاه مصیبتی به ایشان می‌رسد، می‌گویند: «ما از آن خدائیم؛ و به سوی او بازمی‌گردیم!»
أُولَئِكَ عَلَیهِمْ صَلَوَاتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَرَحْمَةٌ وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ(البقرة/157)
اینها، همانها هستند که الطاف و رحمت خدا شامل حالشان شده؛ و آنها هستند هدایت‌یافتگان!
تا او را آگاه کند که مصیبت دیدگان مشمول صلوات و رحمتند و امامان مصیبت دیدگانند.
"سید موصلی" گفت: چه مصیبتی به اینها رسیده است که مستوجب صلوات باشند؟
علامه فرمود:
چه مصیبتی بالاتر از این که از نسل ایشان فرزندی ناخلفی مثل تو به وجود آید که دشمنان را بر آنان ترجیح دهد!"
حاضرین همه خندیدند و از بدیهه گویی علامه تعجب کردند.

منبع: اسلام طریق مستقیم، ص 250