ما رییس خود را زندانى كرده ایم!


http://img.tebyan.net/big/1388/12/14...1923325295.gif


ما مثل طایفه و گروهى هستیم كه رییس خود را حبس نموده است و در بلایا، خود تصمیم جنگ و یا صلح را اتّخاذ مى كند! خودمان كرده ایم و اجازه نمى دهیم بیاید قضایا را حلّ كند، با این كه مى دانیم اگر بیاید مى تواند مشكلات را حلّ كند، ولى باز او را محبوس كرده ایم!
بنابراین، اگر میلیون ها نفر هم با او موافق باشند، او مثل شخص وحید و تنها است كه هیچ ناصر و مُعین و یار و یاورى ندارد! زیرا ما در بیدارى درست به وظیفه ى خود عمل نمى كنیم، با این حال منتظر هستیم كه بیدار شویم و تهجّد به جا آوریم. اگر توفیق شامل حال انسان گردد، از خواب بیدار مى شود و مشغول تهجّد مى گردد؛ ولى اگر توفیق نباشد، چنان چه بیدار هم بشود، از آن ها بهره نمى برد.
آقایى كه زیاد به مسجد جمكران مى رود، مى گفت: آقا(عج) را در مسجد جمكران دیدم، به من فرمود: به دل سوختگان ما بگو براى ما دعا كنند، و یك مرتبه از نظرم غائب شد، نه این كه راه برود و كم كم از نظرم غائب شود!
همین آقا هفته قبل از آن هم، حضرت را در خواب دیده بود. ولى افسوس كه همه براى برآورده شدن حاجت شخصى خود به مسجد جمكران مى روند، و نمى دانند كه خود آن حضرت چه التماس دعایى از آن ها دارد كه براى تعجیل فَرَج او دعا كنند! چنان كه به آن آقا* فرموده بود: این ها كه به این جا آمده اند، دوستان خوب ما هستند، و هر كدام حاجتى دارند: خانه، زن، فرزند، مال، اداى دین؛ ولى هیچ كس در فكر من نیست!
آرى، او هزار سال است كه زندانى است، لذا هر كس كه براى حاجتى به مكان مقدّسى مانند مسجد جمكران مى رود، باید كه اعظم حاجت نزد آن واسطه ى فیض، یعنى فَرَج خود آن حضرت را از خدا بخواهد.
خدا مى داند در دفتر امام زمان ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف ـ جزو چه كسانى هستیم؟! كسى كه اعمال بندگان در هر هفته دو روز (روز دوشنبه و پنجشنبه) به او عرضه مى شود. همین قدر مى دانیم آن طورى كه باید باشیم، نیستیم.


* شیخ ابراهیم حایرى ـ رحمه اللّه ـ در حال اعتكاف در مسجد كوفه.

آیت الله محمدتقی بهجت(ره)
گروه دین و اندیشه - هدهدی