با وجودی که سازمان میراث فرهنگی و گردشگری تلاش زیادی برای ترغیب گردشگران داخلی به سفر دارد، بسیاری از کارشناسان گردشگری معتقدند نوع گردشگری موجود در ایران معنایی جز از بین بردن مقاصد گردشگری و جاذبه های طبیعی کشور ندارد. آنها معتقدند بی برنامگی در سیاست های کلی جذب گردشگر و ناآگاهی گردشگران در بهره مندی از جاذبه های گردشگری باعث تخریب این جاذبه ها شده است.

رئیس انجمن کوهنوردان کشور: دبی یك ریگ‌زار بود كه اصلا رودخانه و جنگلی ندارد؛ اما آن‌ها سرزمین بی‌جاذبه‌ شان را به جنگل و باغ تبدیل كردند و ما جنگل‌های خود را به مجتمع‌های آپارتمانی با معماری غیر بومی تبدیل كردیم

رییس انجمن كوه‌نوردان كشور در این باره می گوید: «نوع گردشگری موجود در ایران برای اقتصاد ملی ضرر دارد. چرا که مثلا در تعطیلات نوروز امسال معادل كل جمعیت كشور، سفر انجام شده و این برای طبیعت ایران فاجعه است. این اتفاق به‌معنی سوزاندن میلیون‌ها لیتر بنزین است، بدون این‌كه ارزی به كشور وارد شود.» «نمك‌آبرود از معدود جنگل‌های جلگه‌ای باقی‌مانده در كشور است كه اكنون به مجتمع آپارتمانی زشتی تبدیل شده و اگر به همین ترتیب پیش برود چیزی از این منطقه باقی نخواهد ماند.»
عباس محمدی به وضعیت نمک آبرود اشاره می کند و می گوید: «قرار بود نمك‌آبرود منطقه‌ای گردشگری شود، اما اكنون به مجتمع آپارتمانی تبدیل شده است و در كل منطقه، حتا ساختمان‌هایی شبیه ویلا كه معماری آن‌ها با طبیعت‌ هم‌خوانی داشته باشد، دیده نمی‌شود، چون ویلاهای آن به آپارتمان بیش‌تر شبیه است.»


او ادامه می دهد: «در ارتفاعات نمك‌آبرود و جایگاه تله‌كابین هم جنگل را صاف كرده‌اند تا خط تله‌كابین تا بالای كوه برود. علاوه بر این، سراسر كوه با زباله پوشیده شده است. چشم واقعا از دیدن این منظره آزرده می‌شود و به این فكر می‌كنیم كه آیا مردم آمده‌اند، از طبیعت استفاده كنند یا زباله‌های خود را در منطقه بریزند؟! با این وضع، نمك‌آبرود هیچ جذابیتی برای گردشگران خارجی ندارد.»
به گفته محمدی تا 25 سال پیش نمك‌آبرود منطقه‌ای جلگه‌ای بود. اما در این مدت جنگل‌های جلگه‌ای كه معمولا در شمال كشور هستند، تقریبا از بین رفته‌اند و فقط لكه‌های كوچكی از آن‌ها باقی مانده كه آن‌ها هم به پارك تبدیل شده‌اند و آن‌قدر رفت‌و آمد در این پارك‌های به اصطلاح جنگل جلگه‌ای انجام می‌شود كه دیگر هیچ گیاه جدیدی در آن‌ها نمی‌روید.
محمدی با اشاره به این که باید در گردشگری و نوع سفرهای داخلی تجدید ‌نظر شود، نمک آبرود و دبی را با هم مقایسه کرده و به خبرنگار ایسنا می گوید: «دبی، یك ریگ‌زار بود كه اصلا رودخانه و جنگلی ندارد؛ اما تمام ساختمان‌های مسكونی و تجاری آن مطابق معماری اصیل منطقه‌ عرب ساخته شد. آن‌ها سرزمین بی‌جاذبه‌ دبی را به جنگل و باغ تبدیل كردند، اما ما جنگل‌های خود را به مجتمع‌های آپارتمانی غیربهداشتی با معماری ناهم‌خوان با منطقه‌ی بومی تبدیل كرده‌ایم. در مكان‌های گردشگری و سواحل آن اصلا زباله وجود ندارد؛ اما در سواحل كشور ما كسی رغبت نمی‌كند قدم بزند. در همین ساحل نمك‌آبرود آن‌قدر زباله ریخته شده است كه نمی‌توان از آن استفاده كرد. با این وضع، 10 برابر ایران، گردشگر به دبی می‌رود و این برای ما تأسف‌آور است.»

گروه گردشگری تبیان- الهام مرادی

ايران از لحاظ موقعيت اقليمي و جغرافيايي خود داراي بهترين مناظر و آب و هواست كه اگر گوشه اي از اين طبيعت و زيباييهاي آن در كشورهاي ديگر بود چه ها كه از آن ساخته مي شد اما متاسفانه در ايران هيچ سرمايه گذاري مثبتي انجام نمي شه و هيچ پولي خرج نمي شه كه بتوان بهترينها بود و حرفي براي زدن داشته باشيم . به عنوان مثال در همين دبي كه گفته ميشه با اين آب و هواي بد و خاك و زمين لايزرع باز وقتي مي ري مي بيني كه چقدر زيبايي شهرها براشون مهمه من عيد كه دبي بودم خودم ديدم كه داخل جدولهاي خيابون كه سراسر گل هاي خيلي زيبا و قشنگ كاشتند اين گلها كه وارداتي بودن يعني خودشونم اونارو نمي تونن پرورش بدند ولي حاضرند هزينه خيلي هنگفتي رو پرداخت كنند كه شهرشون زيبا باشه يا همون هفت كيلومتر آب خليج فارس رو كه خشك كردن بايد ديد كه چي ساختن !