مدت زمانی است نقل تمامی محافل محیط زیستی بحت ورود ببرهای سبری و احیاء تنها دوقلاده آنهم در شرایطی بسیار مبهم و از سوی دیگر احیاء نسل شیر ایرانی پس از 103 سال از زبان مدیریت محترم سازمان محیط زیست شنیده می شود.
اما برای داده ها یمان چکار کرده ایم؟! خبری از یک خبرگزاری محیط زیست می خواندم که از نخستین روزهای سال 1389 تا کنون حدود 7 قلاده پلنگ ایرانی بر اثر صوانح مختلف کشته شده اند.این تنها آماری است که مستند بوده و ماموران اجرایی محیط زیست به این مهم دست پیدا کرده اند. اما تخلفات شکار و پهنه های وسیع و اطلاعات اندک از وضعیت حیات وحش کشورمان چطور؟!
لکه ای شدن جمعیت های حیات وحش همه و همه دست به دست یکدیگر داده اند که دیری نخواهد پایید که گونه های جانوری ایران زمین با زوال ژنتیکی روبرو خواهند شد.
آیا برای ذخایر ژنتیکی ایران چاره ای اندیشیده ایم؟!یا تنها فکرمان را معطوف شیر و ببر کرده ایم!!
با نگاهی اجمالی به مناطق تحت مدیریت سازمان محیط زیست به این مهم پی خواهیم برد که حیات وحش ایران در جزایری و آنهم با تعداد اندک اسیر گشته اند.مگر در هر زیستگاه چند قلاده پلنگ ایرانی،قوچ و میش و حتی کل و بز و سایر گونه های حیات وحش وجود دارد؟
آیا توانسته ایم با قاطعیت کامل جلوی پیشرفت صنایع و راهها را بگیریم؟که حداقل کمک ممکن را برای باز گذاشتن کریدورهای مهاجرتی حیوانات باز کنیم؟یا مسیری را در دل پارک ملی گلستان کشیدیم که این زیستگاه را دو تکه کنیم،تالاب هایمان را هر روز خشک کردیم،دریاچه ارومیه را به خفقان کشیدیم.
.وای بر ما که چگونه این همه مواهب طبیعی را فراموش کرده ایم!!
امیدوارم روزی به خود نیاییم و ببینیم عرصه های طبیعی ایران که می تواند محلی امن برای زیستن حیات وحش بی نظیر کشورمان ایران است را به ورطه فراموشی سپرده ایم.
منبع