حاج عبدالرحیم وفایی ـ شاعری شیرین سخن از موکریان

حاج عبدارحیم فرزند ملا غفور فرزند نصرالله ، در شهرستان مهاباد به سال 1264( ه ـ ق ) دیده به جهان گشود . وی در همانجا ( مهاباد ) به مکتب رفته و پس از فراگیری علوم مقدماتی در مدرسه مسجدجامع ( مسجد سرخ) مهاباد به تحصیل ادامه داد . واز محضر اساتید آن حوزه علمیه ، اجازه گرفته است . وفایی انسانی صوفی مشرب ، متقی ، خوشبو، متواضع و مردم دوست بوده و اغلب از خوردن گوشت پرهیز میکرده و به طبیعت و گل وگلزار و دشت وکوه به شدت عشق می ورزیده است .
عربی و ترکی را نیز به خوبی می دانسته ولی بیشتر اشعارش به زبان کردی می باشد . در مهاباد به شغل مکتب داری مشغول بوده وراه امرار معاش وی از این طریق بوده است .
وفایی در سن 20 سالگی به عزم سفر استانبول از مهاباد بیرون می رود ، اما پس از رسیدن به نهریه و ملاقات با شیخ عبیدالله شمزینان از ادامه سفر منصرف شده و همانجا می ماند و به طریقه نقشبندیه تمسک می نماید . یک سال بعد از آنکه مرشدش از سفر حجاز بر میگردد ، به شهر مهاباد مراجعت نموده و تاهل اختیار میکند .
وفایی در دوران عمر خود دو بار به حج مشرف شده است . سفر دوم که همراهانی چون مرحوم شیخ سعید برزنجی ، حاجی توفیق بیگ ( پیره میرد ) و سید احمد خانقاه کرکوکی داشته است در راه مراجعت ، وفایی به سال 1318 قمری بدورد حیات می گوید و آنگونه که نوشته اند روان شاد پیره میرد یکی از کسانی بوده که در تدفین وفایی شرکت وحضور داشته است . روانش شاد ویادش گرامی باد .
وفایی اشعاری زیبا به زبانهای کردی وفارسی از خود به یادگار گذاشته است که در زیر به نمونه هایی از اشعا کردی وفارسی آن مرحوم اشاره خواهیم کرد :

لـه و روژه وه دوور کـــه وتــووه سـایه ت لــه ســه ری من
ســــووتــاوه لــه تــاوت هــه مــو گیــانــوو جـگــه ری من

جــه رگـم هـه مـوو له ت له ت بـوو بـه سیــلاوی سروشکم
چبــکه م کـه به ده ریــا چـــووه لــه عـلو گــوهـه ری من

ده ی فه ر موو له سه رخاکی ده ری خوی که منی کوشت
جــه ننه ت به سه بـو خوینی شه هییدی نـه زه ری من

قه ت وا ده بی خـاکی ده ری تــو تــاجــی ســه رم بی ؟
ئــه و ده و لــه تـه بو من نیه ئه ی خاک به سه ری من

زولفـت کــه وه کـــوو شــامـــی غــه ریبـــانـه لــه ویـــدا
حــالی چیــه ؟ داخــوا دلــه کــه ی ده ر بـه ده ری من

وه ک بولبولی شه یدا بـه هــه زار نـــه غمـــه ده نـــالم
جــاری گــولــه کــه م گــوی بده ناله ی سه حه ری من

دییم هاته عه یا ده ت ده مــی پــر خـه نـده بـوو یه عنی
رووحــــو دلـــی بیــمـــــاره ده وای پـــر شه کـــه ری من

بی نووره دلم هینـــده لــه ســه ریــه ک مـه شــکینـه
روو وابـــکـــه شـــه وقــیکــی بــــدا تـــــا فه نــه ری من

خوش ئــه وده مه ساقی له ده ری مه یکه ده فه رمووی
ئــه و جامــه له من بـگره " وه فـــایـی " بــه سـه ری من

غزلی زیبا به زبان فارسی از وفایی مهابادی:

ای بـــه یــاد زلف و خــالـت صـد هزاران جان اسیر
دانـــه ات عنقـــا شـکــــار و دام تــو سیـمـــرغ گیــر

با جمــالت هرچه در هر دوجهان است حسن وزیب
ذره و خـــورشیـــد عـــالـــم قــلــزم و آب غـــدیـر

یک نفــس دیــدار تــو خــوشتــر ز صــد خلد بــریــن
یک زمــان هجــران تــو ســرمــایــه ی صـد زمهـــریر

شرح حال این دل پرخون چـــه گــویــم ؟ یــا علیــم
عرض درد جان سرگردان ، چـه خـــوانــم ؟ یـــا بصیر

چون تویی سلطان عالم ، چـــون منـــم کمتــر گـدا
رحمتی ، لطفی ، نگــاهـــی پــادشــاهــا بــر فقـیر

لب فــرو بستــم " وفـــایی " از بیــان حـــال خویش
تـا بــه کـــی تــرک ادب در پیــش دانــای ضمیــر ؟

منبع : تاریخ مهاباد به قلم آقای سید محمد صمدی