این ابیات در نسخه ی قدسی در غزل "دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند"، اضافه تر از نسخه های دیگر نوشته شده:


چون من از عشق رخش بیخود و حیران گشتم؛ خبر از واقعه ی لات و مناتم دادند

كیمیایی است عجب بندگی پیر مغان، خاك او گشتم و چندین درجاتم دادند

بحیات ابد آنروز رسانید مرا، خط آزادگی از حسن مماتم دادند

عاشق آن دم كه به دام سر زلف تو فتاد، گفت كز بند غم و غصه نجاتم دادند