[behnam5555]

به حساب آوردن بچه


هنگامی که در جمعی قرار داریم و راجع به موضوعات مختلف بحث و گفتگو می کنیم ، هر کسی نظر و عقیده خود را بیان می کند که باید برای دیگران قابل احترام باشد. وقتی ما اظهار نظر می کنیم و عقیده خود را بیان می نماییم ، احساس اعتماد به نفس در ما بالا می رود و مطمئن می شویم نظر ما برای دیگر افراد می تواند مهم و قابل استفاده باشد. اما اگر نظر ما را نخواهند و راجع به مسئله ای که به خود ما نیز مربوط می شود ، دیگران تصمیم گیری کنند و به ما توجه نکنند ، آنوقت احساس سرخوردگی و عدم حضور و نادیده گرفتن خویش توسط جمع حاضر ، به ما دست می دهد.

آیا شما در مورد مسایل خانوادگی و یا مسایلی که به همه افراد مربوط می شود ، نظر فرزندان خود را جویا می شوید و آنان را در بحث و گفتگو شرکت می دهید؟ آیا وقتی فرزندتان اظهار نظر می کند ، او را کنف می کنید و توی ذوق او می زنید؟ بعضی از والدین در اینگونه موارد می گویند:

«ببینم خودت به تنهایی این فکر را کردی یا کسی هم کمکت کرده» ،

یا اینکه می گویند:

«این حرف تو ربطی به موضوع ندارد»

و یا می گویند:

«تو همیشه نظرهای بچه گانه می دهی و یا تو اصلا می فهمی ما راجع به چه چیز صحبت می کنیم و ... ».

حال شما خود را در اینگونه لحظات جای کودکتان بگذارید. از این برخوردها چه احساسی به شما دست میدهد؟

کودکان در این مواقع احساس می کنند به درد نمی خورند و کسی به آنها اهمیت نمی دهد و به خود تلقین می کنند:

« من نظرهای خوبی ندارم و هیچوقت نمی توانم عقیده خوبی را بیان کنم و ...» و پس از نتیجه گیری با خود دچار سردرگمی شده و به خود می گویند: «من هم دیگر به حرفهای آنها گوش نمی دهم و نظر آنها را نمی پرسم».

می بینیم که اینگونه برخوردها با کودکان ، به از دست دادن اعتماد به نفس کودک و لجبازی و خودسری در وی می انجامد.

ما می توانیم به گونه ای دیگر برخورد نماییم.

در بحث ها نظر کودکان را جویا شویم و به آنها و عقایدشان احترام بگذاریم و با این کارها جلوی عواقب بدی را که ممکن است برای کودکان بوجود بیاید بگیریم.