صوفى بيا كه خرقه ء سالوس بركشيم
وين نقش زرق را خط بطلان به سركشيم
نذر و فتوح صومعه در وجه مى نهيم
دلق ريا به آب خرابات بركشيم
فردا اگر نه روضه ء رضوان به ما دهند
غلمان ز روضه ء حور ز جنت بدر كشيم
بيرون جهيم سرخوش و از بزم صوفيان
غارت كنيم باده و شاهد به بركشيم
عشرت كنيم ورنه به حسرت كشندمان
روزى كه رخت جان به جهانى دگر كشيم
كو جلوه اى ز ابروى او تا چو ماه نو
گوى سپهر در خم چوگان زر كشيم
سر خدا كه در تتق غيب منزويست
مستانه اش نقاب ز رخسار بركشيم
حافظ نه حد ماست چنين لاف ها زدن
پاى از گليم خويش چرا بيشتر كشيم
....