آتشی ز كاروان جدا مانده این نشان ز كاوارن به جا مانده
یك جهان شراره ، تنها مانده در میان صحرا
به درد خود سوزد به سوز خود سازد
سوزد از جفای دوران فتنه و بلای توفان
فنای او خواهد به سوی او تازد
من هم ای یاران تنها ماندم آتشی بودم بر جا ماندم
با این گرمی جان در ره مانده حیران
با این جان لرزان با این پای لغزان
می شوزم گر چه با بی پروایی می لرزم بر خود از این تنهایی
من هم ای یاران تنها ماندم آتشی بودم بر جا ماندم
آتشین خو هستی سوزم شعله جانی بزم افروزم
بی پناهی محفل آرا بی نصیبی تیره روزم
من هم ای یاران تنها ماندم آتشی بودم بر جا ماندم