[amir ahmadi]

در غربال نخاله بر جای می ماند
کاستیهای ادمی نیز در گفتارش عیان می گردد
ظرفهای سفالگر به کوره ازموده می شود
ازمون ادمی به گوی وگفت اوست
باغ میوه ای که در ان درخت می بالد
به میوه هایش شناخته می شود
افکار دل ادمی نیز به از سخنش اشکار می گردد

تا کس سخن نگفته باشد زبان به ستایش او مگشا

چه سنگ محک همین باشد.