طبيعت دل من
من در خلوت و سكوت قلبم در تك تك نفسهايي كه ميكشيدم شكستم آرام آرام و بي اراده هيچ كس حتي آن پرنده اي كه به تازگي پرواز را آموخته بود يا آن بچه آهويي كه تازه برروي پاهايش ايستاده بود هيچكدام نابود شدن ذره ذره احساسم را نفهميدن كاش مي شد مثل طبيعت بود و هر از گاهي رنگ و بوي تازه گرفت مي شد در سخت ترين لحظه در سردترين لحظه بهاري شد و دردناكترين حس را با بوي شكوفه هاي بهاري تعويض كرد كاش مي شد صداي له شدن تكه هاي دل را با صداي خوش مرغ عشقان عوض كرد كاش مي شد اميد را در پس تولد يك گنجشك پيدا كرد و يا حس زنده بودن و زندگي كردن را در شكوفا شدن غنچه گل سرخ ديد و خوشبختي را در وجود آن كبوتري پيدا كرد كه تمام روز به دنبال غذايي براي جوجه هايش هست
اما من با همه نااميديها با تمام احساسات پوچ بازهم به دوباره متولد شدن
اميدوارم
صداي تنهاترين تنهايي كه به دنبال زندگي و عشق دروجود تمام مخلوقات ميگردد