[امیر عباس انصاری]

داستان كوتاه "بازتاب كوچه"

منتظرش هستم . هنوز نيامده ، هر روز سر ساعت معيني از اينجا رد مي شود. چه باد بوزد چه باراني باشد؛ حتي اگر برف هم ببارد او از اين جا رد مي شود . سر همان ساعت. ...
Reflet de rue
«بازتاب كوچه»
نوشته : ژوليا بلن
برگردان : آسيه حيدري شاهي سرايي
هر روز، رو به روي پاندول آويزان ساعت ديواري ايستگاه قطار مترصد مي نشينم. وقتي عقربه ها درست ساعت هشت و چهل و نه دقيقه را نشان مي دهند، او در هيأت يك الهه از دور پيدايش مي شود. آرام جلو مي آيد .
به من لبخند مي زند و آهسته و سبك مثل نسيم از برابرم رد مي شود. ولي امروز صبح او دير كرده بود، نكند بلايي به سرش آمده، كم كم دارم نگران مي شوم.
آن جاست ، آمد ، ديگر وقت اش رسيده بود. گيسوان قهوه اي پر شكن اش در دو طرف شانه هايش مي رقصند با قدمهاي شيرينش آرام آرام جلو مي آيد، يكي پس از ديگري قدم بر مي دارد درست مثل آهو.
او امروز يك دامن قرمز پوشيده، انگار دارد به مراسم رقص مي رود قدمهايش را تندتر مي كند . به من نزديك تر مي شود. زبانش را براي من بيرون مي آورد بعد اخم مي كند . يك پسري مو قهوه اي به سمتش مي رود ، با شادي او را در آغوش مي گيرد.
شك ندارم با او قرار گذاشته بود حتماً دوستش بود. حالا ديگر همه اميدم را از دست داده ام،‌ مي دانيد؛ آخر من لبخندش را تنها براي خودم مي خواستم . رأس ساعت هشت و چهل و نه دقيقه . بعد دو دلداده دور مي شوند. آنها هم مثل همه، خيلي زود مرا از ياد بردند . حق نشناس ها!
حالا ديگر هيچ كس رد نمي شود. مگس هم پر نمي زند. بادي گرم با تمام سرعتش گويي به صورتم شلاق مي زند . دختركي قلم و كيف به دست، با مادرش رد مي شود. آنها حتي وجود مرا هم حس نمي كنند. آخر مگر كسي هم پيدا مي شود كه تا احتياجي به من نداشته باشد وجود مرا حس كند؟
اين آدم ها فقط در جهت منافعشان روزگار مي گذرانند. سايه عجيبي از دور پيدا مي شود، آشفته و به هم ريخته. يعني او چه جور شخصيتي مي تواند داشته باشد، كراوات زده با موهاي عقب زده. با وجود اين آدم حسابي به نظر نمي رسد. او به من نزديك مي شود و محكم به من برخورد پيدا مي كند و مي ايستد. يعني از من چه مي خواهد . دستي به موهايش مي كشد مرتب سبيلش را مي كند. كتش را از تنش در مي آورد. عجب شيادي!
زن جواني فرياد مي زند «دزد! آي دزد! هيچ كس اونو نديده؟»
مثل هميشه. همه چيز را مي بينم اما هيچ چيز را بروز نمي دهم، براي همين هم هست كه همه براي من ارزش قائلند.حالا هيچ كس باقي نمانده، تنها آفتاب تابستاني تنم را مي سوزاند . چه گرمايي! من اما چاره اي ندارم، جز انتظار كشيدن و انتظار كشيدن.
ساعت 5 بعدازظهر است. زمانِ ازدحام و شلوغي . مردم خسته از گرما و حرارت به همديگر سقلمه مي زنند. همه سعي مي كنند توي اين جمعيت خفه كننده راهي براي خودشان باز كنند. خودشان را مرتب به من مي زنند . حالم از اين كارشان به هم مي خورد. احساس مي كنم بعد از رد شدنشان حسابي كثيف و خاكي مي شوم. اما امروز خوشبختانه، گرما، نويد طوفان مي دهد.
بله. بارش شروع مي شود. مردم به اين طرف و آن طرف در فرارند. قطره هاي مزاحم باران روي پوست بدنشان جا خوش مي كنند. ولي من همانجا مي ايستم . باران بر روي من مي بارد.
گرد و غبار عبور عابران را از رويم مي شويد و مي برد، باد مي وزد و مرا خشكِ خشك مي كند.
ابرها دور و دورتر مي شوند و دوباره هوا خوب مي شود. ديگر كسي در افق ديده نمي شود.
آيا من سرانجام مي توانم از آرامشي كه بر كوچه حاكم شده لذتي ببرم؟ صداي گريه كودكانه اي نزديك مي شود . شبح لاغر و ضعيف دختر جواني، در سايه روشن شب نمايان مي شود.
حالا دخترك كاملاً به من نزديك شده است. صداي گريه هاي نااميدانه اش در گوشم مي پيچد.
ناگهان دخترك به من نگاه مي كند، نا اميدانه نگاهم مي كند. سرش را بالا مي گيرد . توي كيفش دست مي كند ، دستمالي بيرون مي آورد. صورت ساده و معصومش را با دستمال پاك مي كند. شايد ترسانده بودمش، شايد هم او اين طور احساس مي ركد. به ره جال اين موضوعي هست كه هرگز به آن پي نبردم. بعد هم دخترك نوجوان غمگين و رازآلود از من دور شد و رفت.
بعد از رد شدن رمزآلود دخترك ديگر آرامش جز چند لحظه اي، فرصت برگشتن پيدا نكرد كه نكرد.

فريادهاي گوش خراش از هر گوشه بلند مي شود، صداي انفجار به گوش مي رسد و گرما طاقت فرسا شده انگار آخر الزمان شده ديگر به زحمت مي توانستم تصوير كامل مرد را در خودم جا بدهم. خونش از همه جا چكه مي كرد. تقريباً ديگر چيزي را نمي ديدم . مگر تكانهايي مبهم لابلاي قطره هاي ريز خون چندين ضربه شليك از گوشه و كنار به من اصابت كرد . همه چيز محو و كدر و مشوش بود.
سعي كردم تا جايي كه امكان دارد مقاومت كنم، اما بالاخره هزار تكه شدم. حالا تكه تكه شده، روي خاك تيره و سياه، كثيف و قير اندود چسبيده ام.
قير تمام بدن مرا به طرزي چندش آور پوشانده است. گرچه زماني ، من زيباترين آيينه محله بودم، ‌آيينه اي كه زيباترين بازتاب كوچه بود. حال ديگر تكه تكه شده و بي انعكاس ...
من امروز ديگر تنها، يك كوچه را نمي بينم. كوچه هاي زيادي را مي بينم. كوچه هايي كه منفجر مي شوند. ديگر كوچه خودم را نمي بينيم، بلكه با نگاهي وسيع تر، همه ي كوچه هاي دنيا را مي بينم.
منبع: اينترنت. منتشر شده در شنبه سوم سپتامبر 2005