آیا میدانید اولین انسانهایی که سگ را اهلی نمودند ایرانیان بودند ؟
بی شک یکی از قدیمترین نژاد سگ های اهلی در جهان، سگ های شکاری باد پا یا تازی ها بوده اند. قدمت ظهور سگ هایی از این رده به دوران اولیه فرهنگ بشری در خاور نزدیک باستان باز میگردد. تاریخچه و منشا سگ های تازی به شکل کاملاً پیچیدهای با تاریخ زندگی انسان های اوائل دوران نوسنگی پیوستگی دارد. احتمالاً دوران و زادگاه اصلی این سگ ها به زمانی بر میگردد که انسان های اولیه در کوهپایههای زاگرس به شکار و گرد آوری غذا میپرداختند. در این دوره انسان شکارگر با سادهترین روش های ممکن و صرفاً با استفاده از ابزارآلات بسیار ساده و تعقیب حیوانات اقدام به شکار آن ها میکرد. اما استفاده از این روش های ابتدایی برای رفع نیازهای غذایی کافی نبود.
انسان شکارگر به دنبال زدودن این گونه مشکلات، اقدام به اهلی کردن گرگ های بومی آسیایی کرد که کوچکتر، سبکتر و چابکتر از گونههای موجود در مناطق شمالی کره زمین بودند. این امر به تدریج باعث شد که انسان با نسل کشی های متعدد و آشکار ساختن ویژگی های مورد نظر خود در گرگ ها ( سرعت بالا در تعیب و به دام انداختن شکار) از آن ها همان چیزی را به وجود آورد که برای همیاری در شکار حیوانات گریز پا نیاز داشت. در این مورد نشانه هایی از دوره نوسنگی ( در حدود ۶۷۵۰ سال پیش از میلاد) وجود دارد که گواهی میدهد در آن زمان اهلی کردن گرگ در شمال عراق رایج بوده است.
در پی اهلی کردن سگ سانان وحشی و اعمال آمیزش های انتخابی، سگ هایی به وجود آمدند که تمام شرایط لازم برای شکار و تعقیب را دارا بودند. این سگ ها که امروزه با نام سگ های تازی شناخته میشوند در طول تاریخ خدمات ارزندهای در زمینه شکار و تامین ما یحتاج زندگی مردمان دوران باستان داشته اند.
شواهد موجود و گزارش کاوش های متعدد باستان شناسی، از حضور سگ های شکاری تیزپا و کاربرد آن ها نزد جوامع باستانی جای جای ایران حکایت دارد.
باستلان شناسان قدیمیترین آثار حضور سگ های تازی را در منطقهای یافتند که قدیمیترین محل سکونت بشر در دشت بود. در تپههای باستانی "سیلک"،واقع در نزدیکی شهر کاشان، علاوه بر استخوان های حیوانات اهلی دوران پیشین، استخوان های یک سگ تازی نیز به دست آمد که متعلق به هزاره چهارم پیش از میلاد بود.
__________________
تو همه راز راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه محو تماشای نگاهت
آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان آرام
خوشه ی ماه فرو ریخته در آب
شاخه ها دست برآورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ
|