[amir ahmadi]

اواز زنگ یک برج دوردست
یکبار قلب خاموشی ژرف را شکافت
چشمان پاسبان
از خشم برق زد
او خسته بود و تیره شب بی سحر هنوز
اندام شهر را به بر خویش می فشرد
چشمان نیمه باز و پر از خواب پاسبان.