[ساقي]

باد پاییزی وزید،
روز ها بی رنگ شد سرما خزید،
آفتاب رخ پریده بر فراز، ماهتاب نقره ای سرشار راز
ابرهای مسافر در گریز ناگزیر.
من میان باغ های برگ ریز، من ورای روز و شب ها، تند و تیز
درنوردیدم زمان را با گریز.
دست خالی در میان برگ های خاکی این کوچه ها
در پی سبزینه دستان یاران ام کنون من اشک ریز

..
..
.