[روناک]

من و تو میخندیم

بخود و

به جهان وبه همه مردم آن

به شکست خودمان - از خودمان -

به پلیدی زمان
به دروغین شدن سخت رمان

به جفای که کنون حاصل لیلی شود از مجنونش

به صفای که برند آدمیان از خونش

من و تو میخندیم
من و تو میخندیم

به عجب رنگ عوض کردن زاغ

به سیاه گشتن طاوس زمان

و به راه رفتن طاوسی کبک

من و تو میخندیم
من و تو میخندیم

به عجب خاک زدن های پلیدان

به چونان کور شدن های سعیدان

من و تو میخندیم
من و تو میخندیم

به وجود ناتوان خودمان

به عجب خنده پر گریه مان

به عجب کر شدن خلق ز این خنده ما

باید هم خنده کنیم
باید هم خنده کنیم

که کنون شعر من و تو
همه از خنده پر است

آنچنان خنده که از سنگ کشاند اشک و
آنچنان خنده که از گریه سیاه رو تر است

من و تو میخندیم
من و تو میخندیم

به عجب مردن مان - که تمام عمر است -
به عجب ساختگی بودن عشق و
به عجب گیر شدن در لجن مال جهان
به عجب زنده گی مرده مان

باید هم خنده کنیم !

آن زمانی که نباشد اشکی
آن زمانی که وجودت همه خشک است
آن زمانی که همه رود اسید است نه آب !
آن زمانی که دیگر ثانیه ئی تاب نباشد - گر که آبی نرسد -

خنده باید بکنیم
خنده باید بکنیم