[ساقي]

وفا و جفا

به من اين عتاب منما كه گذشته ام ز هستي

من و فكر جان سپردن تو و فكر خودپرستي

بشكستي آن دلي را كه شكسته بد ز عشقت

ز چه رو به خويش بالي كه شكسته اي شكستي

به فتادگان راهت به تكبري گذشتي

تو نخورده باده‌،‌ دائم ز غرور حسن مستي

ز وفا بگير دستم كه ز غم ز پا فتادم

بنواز از ترحم دل خسته اي كه خستي

به درون سينه من كه جز از تو راه دارد

به جز از تو در دل من كه كند دراز دستي

به كه گويم اين حكايت كه مرا ز خود براندي

ز چه رو به آشنايان تو در سراي بستي

چه اميد داري افسر به جهان كه زنده ماندي

به چه كارت آيد اين جان چو ز يار خود گسستي

....