گوگوش
همسفر
تو از کدوم قصه ای که خواستنت عادته
نبودنت فاجعه بودنت امنیته
تو از کدوم سرزمین تو از کدوم هوایی
که از قبیله من یه آسمون جدایی
اهل هر جا که باشی قاصد شکفتنی
توی بهت و دغدغه ناجی قلب منی
پاکی آبی یا ابر نه خدایا شبنمی
قدر آغوش منی نه زیادی نه کمی
من و با خودت ببر ای تو تکیه گاه من
خوب مثل تن تو با تو همسفر شدن
من و با خودت ببر من به رفتن قانعم
خواستنی هر چی که هست تو بخوای من قانعم
ای بوی تو گرفته تن پوش کهنه من
چه خوبه با تو رفتن رفتن همیشه رفتن
چه خوب مثل سایه همسفر تو بودن
هم قدم جاده ها تن به سفر سپردن
چی می شد شعر سفر بیت آخری نداشت
عمر کوچ من و تو دم واپسین نداشت
آخر شعر سفر آخر عمر منه
لحظه مردن من لحظه رسیدنه
|