[behnam5555]

احمدک نه درد داشت نه بیماری، سوزنی به خودش میزد و میزارید

روایت اول:

آن شنیدی که بود مردی کور / آدمی صورت به فعل ستور رفت روزی به سوی گرمابه / ماند تنها درون گرمابه سوزنی تیز در گرفت به چنگ / کردی زی خایه های خود آهنگ سوزن اندر خلید در خایه / آن چنان کورِ جلفِ بی مایه هر زمان گفتی ای خدای غفور / هستم اندر عنا و غم رنجور مرمرا زین عنا و غم فرج آر / در چنین غم مرا نماند قرار سوزن تیز و خایه نازک / برهانم به فضل خویش سبک کرد مردی در آن میانه نگاه / گشت از آن ابلهی کور آگاه گفتش: «ای ابلهِ کذا و کذا / ای تو را جهل سال و ماه غذا سوزن از دست بفکن مکن ورستی / که از این جهلِ جان و دل خستی

[حدیقه الحقیقه، الباب السادس، ص407]

روایت دوم:

یک روز ملانصرالدین دلتنگ شده بود. برای اینکه مردم دورش جمع شوند، سوزن به تن خود یا در پیش خایه هایش میزد و داد میکشید که مسلمانان به فریادم برسید.

[داستان نامه بهمنیاری ، ص7]

از شما دعا و از ما اجابت


مولانا قطب الدين شيرازي را عارضه اي رو نمود. مسهلي بخورد. مولانا شمس الدين عميدي به ملاقات او رفت و گفت: شنيدم ديروز مسهل خورده بودي. از دي باز به دعا مشغول بودم . گفت: آري از دي باز از شما دعا بود و از ما اجابت.