[behnam5555]

عشق دهاتی

دور و بر،
سایه هیچستان است .
می برم چشم به هر سوی اتاق ـــ
تا ببینم روزن
انکسار امید ، می شکند آینه را!
ـــ بچه بودم و که بدیدم در ده ــ
کد خدا بود و هیچ نبود !
شعله ای بود و نفسها و دریغ
سایه ها ،فرط تماشای کبود
آسمان خاکی بود. !
ــ کفش را پا کردم
سوی بابا رفتم
رنج بود و هیهات
سوی مادر رفتم،
بغچه ای نان و تنور
بوی نان پر شده در وسعت ده
بیلها ، صف در صف منتظر بغچه ی نان
بانویی می خندید
مادرم می گریید !
ـــ ده ما ، خارج از وسعت شهر
خانه ای ،
خارج از وسعت ده
چشم ها ریخته بودند، دریغ ـــ
به سر سفره ی ما
شکوه ای بود و نزار
و عداوت بسیار.