[ابریشم]

درکوچه هاي خلوت شب باکوله باريکه پرازدرد و رنج است سر کنم...
من آواره ام چون پرندگان,همچون پرنده هاي سرگردان و بي آشيان
که تن خسته ام را بر سنگ فرشهاي خيابانهاي تنهايي و بي کسي
يدک مي کشم... و آه بلندي از سينه ام بر مي خيزد وقتي
به ياد گذشته مي افتم که چگونه شاد بودم وآزاد ز هر غمي ولي
اکنون اسيرم و و و پر و بالم را شکسته اند..