[amir ahmadi]

از انچه به هنگام مرگ از حقیقت کارش بر او اشکار می گردد -دست پشیمانی می گزد و نسبت به انچه در روزهای عمرش خواستار بود بی میل می شود و ارزو می کند که ای کاش کسی که به ان اموال رشک می برد و حسد می ورزید ان را جمع کرده بود نه او.پیوسته مرگ در کالبدش پیشروی می کند تا زبانش نیز مانند گوشش از کار بیفتد.