[behnam5555]

غزلی در نتوانستن
از دستان گرم تو
کودکانه تو امان آغوش خویش
سخن ها میتوانم گفت
غم نان اگر بگذار.

نغمه در نغمه در افکنده
ای مسیح مادر، ای خورشید!
از مهربانی بی دریغ جانت
با چنگ تمامی ناپذیر تو سرودها میتوانم کرد
غم نان اگر بگذارد.

رنگ ها در رنگ ها دویده،
از رنگین کمان بهاری تو
که سراپرده در این باغ خزان رسیده برافراشته است
نقش ها می توانم زد
غم نان اگر بگذارد.

چشمه ساری در دل و
آبشاری در کف،
آفتابی در نگاه و
فرشته ای در پیراهن؛
از انسانی که تویی
قصه ها می توانم کرد
غم نان اگر بگذارد.