[behnam5555]

درشبان غم تنهایی خویش ......

دوباره روي هم تلنبار شدو.....شكست
"من گمان مي كردم
دوستي همچون سروي سبز،
چارفصلش همه آراستگي است
من چه مي دانستم،
هيبت باد زمستاني هست
من چه مي دانستم،
سبزه مي پژمرد از بي آبي،
سبزه يخ ميزند از سردي دي،
( مثل اشكهاي من كه توسرما رو گونه هام يخ زد و.......)
من چه مي دانستم،
دل هركس دل نيست......... . .
چه روياهايي كه تبه گشت وگذشت
چه اميدي....چه اميد؟
دل من مي سوزد"
هميشه درخيال خود
به وقت سختي وملال،
مي انديشيدم
"گرچه شب تاريك است
دل قوي دار،
سحرنزديك است"
اما ديگر قدرتي براي دل نمانده كه بينديشد......