[amir ahmadi]

فردوسی که به چنین طبقه ای از طبقات اجتماعی ایران تعلق داشت دقیقا از تاریخ ایران و سرگذشت نیاکان خود اگاه بود.به ایران عشق می ورزید و به ذگر افتخارات ملی علاقمند بود .چون خاندان صاحب مکنت و ضیاع و عقار و به قول نظامی عروضی صاحب چهار مقاله /در دیه باژ شوکتی تمام داشت و به دخل ان ضیاع از امثال خود بی نیاز بود.مداحی نمی کرد ولی این بی نیازی پایدار نماند.زیرا وقتی تاریخ میهن خود و افتخارات گذشته ان را در خطر نیستی و فراموشی دید .از تهی دستی نیندیشید و تمام دارایی خود را صرف احیای تاریخ گذشته نمود .سی سال رنج برد و به هیچ روی حتی مرگ پسرش از ادامه کار باز نایستاد تا شاهنامه را با همه شکوه و جلال و رونقش جاودانه برای ایرانیان و ایرانی که می خواست جاودانه بماند باقی گذاشت.