[behnam5555]

يك شاخه گل سرخ

خدایا،وقتی بار امانت خود را به من دادی،
کوله پشتی ام از شق لبریز شد و فرشته ها با تعجب نگاه کردند
حال شانه هایم از کوهستانهای پربرف سنگین تر است و
اگر چراغ لطف تو پیوسته روشن نباشد،
هرگز نمیتوانم این بار را به مقصد برسانم.خدایا،
من در نفسهای تو زندگی میکنم و وقتی شبنم،
دمادم بر سر گلها مینشیند،
برای باغچه ها شعر میگویم.من هر شب از پلکان مهتاب بالا میروم و دستم را به لبه ایوان ملکوت میگیرم،
بلکه تو را بهتر ببینم.خدایا،
گاهی آنقدر خودم را گم میکنم که نمیتوانم تو را پیدا کنم و آنقدر تاریک میشوم که
روی ماه تو را در جوانترین چشمه هم نمیبینم و گاهی آنقدر زلال و روشنم
که عطر تو از درز همه درها و پنجره ها به مشامم میرسد و
میتوانم تو را مثل یک شاخه گل سرخ روی تاقچه بگذارم و تماشا کنم.
میتوان رد مهربانی تو را روی گلابی ها و ریحانها ببینم و نام خوب تو را از گنجشکهای عریان بپرسم.
خدایا،گاهی با خود میگویم چرا یک درخت به دنیا نیامدم،
یک سپیدار سرسبز؟!چرا شبیه شمع نیستم و سراپا نمیسوزم؟
!چرا مثل دریا موج بر نمیدارم و مانند پرنده ها اوج نمیگیرم؟
!چرا در آغوش کلمه ها نمیمیرم؟
!خدایا،گاهی آنقدر به تو نزدیکم که میتوان کهکشان را با همه ستاره ها و سیاره هایش
در اتاقم جا بدهم و گاه آنقدر از تو دور میشوم که همهمه گلها را نمیشنوم و برگهای مرده ی خیابان را نمیبینم.
خدایا،دستم را بگیر و با خودت به باغهای رو به باران ببر!من نمیخواهم از عقربه های ساعتم عقب بمانم.من نمیخواهم در پیاده رو های ابری دنبال صدای صاف تو بگردم.خدایا،
دلم میخواهد در گوشه ای دنج،از رنج مقدس آدمها بنویسم و دعا کنم اشکهای گرم عاشقان به دریایی که از کنار دستهای تو میگذرد،بریزد.