[behnam5555]

شعری از حسن شهابی

وصیت نامه

به پدرم
پولک باران ستاره در آسمان نیمه شب این شهر
گلوی هوبره
و باران بیگاه بر باغچه کوچکش
نومیدیش را بسیار گریسته ام .
برفی که می‌بارد زمستان‌های بعد ازمن
برای مادرم
زینت گیسوان سوگوارش
و صلابت صخره‌ها
به صبوری رنج‌های همیشه اش.
به برادرانم هر یک
کاغذی سپید و گوشه ای از دلتنگی ام
سهمم از عصرهای تابستان در ایوان خانه پدری
تا روزشان چگونه بگذرد
آفتاب را ملامت نکنند .
به خواهرانم
خواب‌های کودکی در گهواره مشترک
مهتاب را به تمامی
نسیم
و تاب خوردن شاخه های پاییز را.
سکوت
و حس مبهم سرودن ترانه را
آواز پرستوهای هر سال
و هر چه کاغذ که پیش از این سیاه کرده ام
به همسرم.
به دوستانم
درازای غربت
بر سنگفرش خیابانی که دوستش داشتیم
شب را
تا طلوع سپیده ای دیگر.
به میهنم
بهار و از شکاف سنگ‌ها خروش آب
و در اندوه هزاران ساله اش
پگاه آزادی را
آمین.