الهی!
با دلی سراسر اندوه و وجودی سراپا عشق،به تورو آوردم؛ به تو،که تنها ساحل امید منی.
به سویت آمدم تا دستم گیری و از غرقاب نادانی وگمراهی ،نجاتم دهی.
تنها تویی که مرا درمی یابی،جانم می بخشی و از محبت سرشارم می کنی.
در این دنیا اگر چشمی ونگاهی آشنا نیست،غم چیست؛ زیرا که نگاه تو، برایم عالمی ست.
خانه دلم؛ خانه عشق توست ؛ پس عشق بی ریایی خود را با قلب بی ریایی من،پیوندی عمیق بنا نه.
الهی!
دل سپردن به غیرتو خطاست؛ زیراعشق به غیرتو، لبریز ریاست.
ای دریای مهرت بی کران،و ای آفتاب عشقت، عیان!
مرا نیرویی عطا فرما که حق سپاسگزاری از تورا، هر چند ناچیز، بجا آورم.