چرا نیمه دوم بهتر شدند؟
اگر پرسپولیس باهوش بود...
مرجع خبری پرسپولیس : استفاده از فضای بین دو مدافع میانی سپاهان (عقیلی و بنگر) چندین بار به بازیكنان پرسپولیس اجازه داد تا با رحمتی تك به تك شوند اما باز هم ضعف گلزنی در تركیب قرمزها به چشم آمد.
پرسپولیس در 45 دقیقه نخست مقابل سپاهان همان تیم بی‌دست و پای هفته‌های گذشته بود كه تنها با شوت تیاگو از روی ضربه ایستگاهی، حركت انفرادی نوروزی و شوت بی دقتش و در نهایت یك حركت تركیبی نصف و نیمه و ضربه چیپ مهدی شیری روی دروازه حریف خطرناك ظاهر شد.
در بقیه لحظات نیمه اول اما هافبك‌های پرسپولیس خیلی سخت در نیمه زمین صاحب توپ می‌شدند، خبری از كار تركیبی نبود و طبیعتا نه فوتبال خوبی انجام می‌شد نه موقعیتی روی دروازه رقیب به‌وجود می‌آمد. نیمه دوم اما داستان فرق كرد و پرسپولیس در این 45 دقیقه نزدیك به 8 موقعیت روی دروازه حریف خلق كرد كه دوتا از آنها به بار نشست و البته به لطف كمك‌داور (!) یكی از آنها مردود شد اما چه دلایلی باعث این دگرگونی شد؟
علی دایی در شروع نیمه دوم یك تعویض خوب كرد؛ علیرضا محمد به بازی آمد و حمید علی عسگر جای مجتبی زارع در گوش راست را گرفت. در طول نیمه دوم حركات طولی محمد و علی عسگر و كار تركیبی آنها چندین بار به چشم آمد. از طرفی حضور وسلی در زمین و كارهای تركیبی او با نوروزی- كه برای اولین بار در پست مهاجم نوك حضور داشت و خوب بازی كرد- و شیری، چند موقعیت دیگر را باعث شد تا فوتبال قرمزها با طراوت‌تر به نظر برسد. استفاده از فضای بین دو مدافع میانی سپاهان (عقیلی و بنگر) چندین بار به بازیكنان پرسپولیس اجازه داد تا با رحمتی تك به تك شوند اما باز هم ضعف گلزنی در تركیب قرمزها به چشم آمد.
شاید اگر دایی در 20 دقیقه پایانی سومین تعویض خود را انجام می‌داد و با بازی گرفتن از كلاه‌كج به جای شیری و جلو بردن بادامكی، خط هافبك خود را تقویت می‌كرد، نتیجه بهتری بعد از دریافت گل مساوی می‌گرفت. در واقع اگر پرسپولیس كمی باهوش‌تر بود حتی بعد از دریافت گل مساوی می‌توانست برنده این میدان حساس باشد اما كمی بدشانسی، كمی ناداوری و ریسك نكردن دایی، نتیجه مساوی را رقم زد تا سرخ‌ها بدون برد در سال 89، لیگ را به پایان برسانند.
__________________
زندگي با صدا شروع ميشه بي صدا تموم ميشه، عشق با ترس شروع ميشه با شك تموم ميشه، دوستي هر جايي ميتونه شروع بشه اما هيچ جا تموم ميشه.
|