[ساقي]

دلم در عاشقی آواره شد آواره تر بادا
تنم از ب یدلی بیچاره شد بیچاره تر بادا
به تاراج عزیزان زلف تو عیاریی دارد
به خونریز غریبان چشم تو عیاره تر بادا
رخت تازه است و بھر مردن خود تازه تر خواهم
دلت خاره ست و بھر کشتن من خاره تر بادا
گرای زاهد دعای خیر میگویی مرا این گو
که آن آوار هی از کوی بتان آواره تر بادا
همه گویند کز خو نخواریش خلقی بجان آمد
من این گویم که بھرجان من خون خواره تر بادا
دل من پاره گشت از غم نه زان گونه که به گردد
و گر جانان بدین شادست یا رب پاره تر بادا
چو با تردامنی خو کرد خسرو با دو چشم تر
به آب چشم پاکان دامنش همواره تر بادا