[ساقي]

گذشت آرزو از حد بپای بوس تو ما را
سلام مردم چشم که گوید آن کف پا را
تو می روی و زهر سو کرشمه می چکد از تو
که داد این روش و شکل سر و سبز قبا را
برون خبر لم دمی تا برآورند شھادت
چو بنگرند خلایق کمال صنع خدا را
چو در جفات بمیرم بخوانی آنچه نوشتم
بر آستان تو از خون دیده حرف وفا را
فلک که می برد از تیغ بند بند عزیزان
گمان مبر که رساند بھم دویار جدا را
در آن مبین تو که شور است آب دیده عاشق
که پرورش جز از ین آب نیست مھر گیا را
صبا نسیم تو آورده و تازه شد دل خسرو
چنین گلی نشگفتست هی چگاه صبا را






دیوانه میکنی دل و جان خراب را
مشکن به ناز سلسل هی مشک ناب را
آفت جمال شاهد و ساقیست بیھده
بد نام کرده اند به مستی شراب را
خونابه میچکاندم از گریه سوز دل
خوش گریه یی است بر سرآتش کباب را
خسرو ز سوز گریه نیارد نگاهداشت
آری سفال گرم به جوش آرد آب را