[ساقي]

وقتی اندر سر کویی گذری بود مرا
وندران کوی نھانی نظری بود مرا
جان بجایست ولی زنده نیم من زیرا
مایه ی عمر بجز جان دگری بود مرا
باری از دیده مریزید گلابی که به عمر
لذت از عشق همین درد سری بود مرا
هیچ یاد آمدت ای فتنه که وقتی زین پیش
عاشق سوخته ی دربدری بود مرا
خواستم دی که نمازی بکنم پیش خیال
لیکن آلوده به دامان جگری بود مرا




بسی شب با مھی بودم کجا شد آن همه شبھا
کنون هم هشت شب لیکن سیاه ازدود یاربھا
خوش آن شبھا که پیشش بودمی که مست و گه سرخوش
جھانم میشود تاریک چون یاد آرم آن شبھا
همی کردم حدیث ابرو و مژگان او هردم
چو طفلان سوره ی نون والقلم خوانان به مکتبھا
چه باشد گر شبی پرسد که در شبھای تنھایی
غریبی زیر دیوارش چگونه می کند تنھا
بیا ای جان هر قالب که تا زنده شوند از سر
بکویت عاشقان کز جان تھی کردند قالبھا
مرنج از بھر جان خسرو اگر چه م یکشد یارت
که باشد خو برویان را بسی زین گونه مذهبھا