هیچ سری نیست که با زلف تو در سودا نیست
هیچ دل نیست که این سلسل هاش در پا نیست
چون سر از خاک بر آرند شھیدان در حشر
بر سری نیست که از تیغ تو من تها نیست
می توان یافتن از حالت چشم سیھت
که نگاه تو نگھدار دل شیدا نیست
تو ندانم ز کدامین گلی ای مایه ی ناز
زان که در خاک بشر این همه استغنا نیست
دیده مستوجب دیدار جمالت نشود
ذره شایسته ی خورشید جھان آرا نیست
پس چرا سرو چمن از همه بند آزاد است
گر به جان بند هی آن سرو سھی بالا نیست
گفتمش چشم تو ای دوست هزاران خون کرد
گفت سر مستم و زین کرده مرا حاشا نیست
من به تحقیق صنم خانه ی چین را دیدم
صنمی را که دلم خواسته بود آنجا نیست
گاه کافر کندم گاه مسلمان چه کنم
عشق بی قاعده را قاعده ای پیدا نیست
ساغری خورده ام از باده ی لعل ساقی
که مرا حسرت امروز و غم فردا نیست
مگر آن ماه به شھر از پی آشوب آمد
که فروغی نفسی فارغ ازین غوغا نیست