اولين خوبي اين فيلم اينه كه نا خود آگاه آدم باهاشون همزاد پنداري مي كنه .يعني آدم فك مي كنه كه تو همون ويلا وبا همون آدماست وهر كس مي تونه خودشو جاي يكي ديگه بذاره مثلا" يكي كه بچه داره جاي مريلا زارعي يا يكي كه يه دوستشو (حتي نامزد نداشته)ميخواد ببره با خودش مسافرت جاي گلشيفته والي آخر ولي هيچكي حتي از اول فيلم جاي الي نمي خواد باشه .چون الي اون جور كه اونا لذت مي برن لذت نمي بره وهمش نگران وضعيت تو تهرونه.
ولي ايني كه ميگم يه وقت به آقايون بر نخوره اين يه چيز كليه ودر مورد همه چيز استثنا هست.خانم ها وقتي از نامزد ويا همسرشون خوششون نياد مي رن دنباله يه شانسه ديگه ولي آقايون ممكنه همسرشونو دوس داشته باشن ولي خيلي راحت با كس ديگه اي ارتباط داشته باشن وبه هيچ عنوان نخوان كه همسرشون بفهمه. مثلا" تو چهارشنبه سوري حتي بيننده تا زماني كه پانته آ بهرامو با حميد فرخ نژاد نديده بود فك مي كرد هديه تهراني توهم مي زنه چون مرده بد جوري منكر مي شد.ولي الي از نامزدش خوشش نميومد شايد يه چيزي از محسناتش مي گفت ولي رو هم رفته دوسش نداشت(علت اينو وقتي نامزدشو ديديم ما هم فهميديم) ولي چند تا نتيجه اخلاقي اين فيلم داشت (البته در حاشيه):
نبايد كسي رو با زور جايي برد (كاري كه ما ايرانيا خيلي ميكنيم) چون ممكنه اتفاقي بيفته كه هيچوقت قابل جبران نباشه.
وقتي يكي ميخواد بره بذاريم بره (اين قد تعارف تيكه پاره نكنيم)
تحت هيچ شرايطي دروغ نگيم (چون آخر به ضرر خودمونه)
و سعي كنيم اي قد دلال محبت نباشيم
من فك مي كنم اين فيلم هم از لحاظ بازيگران خيلي عالي بود هم ازلحاظ محتوا وهم اين كه هر كسي از ديدگاه خودش اين فيلمو دوس داشت.
__________________
یک پاییز فقط برای من و تو
|