غزلی دلنشین ازعبید زاکانی
از دم جان بخش نی دل را صفـایی میرسد
روح را از نـــالــه ی او مـــرحبــایــی میرسد
گوئیـــا دارد ز انعــامــش مسیـــحا بهـره ای
کـــز دم او درد منــدان را دوایــی میــرسد
یـــا مگــر داوود مهمــان میــــکنــد ارواح را
کز زبــان او بـه هر گوشی صـــلائی میرسد
آتشی در سیــنه دارد نی چـو بادش میدمد
شعلـــه ی او بـر در هـــر آشنـــایــی میرسد
بیـــدلان بـر نغمه ی او های و هـویی میزنند
بـــی نـــوایـــان را زســاز او نـــوایـی میرسد
نعـره ای گر میزند شوریده ای در بـی خودی
از پیــش حـالی به گوش ما صـدایی میرسد
ناله مسکین ، عبیداست آنکه ضایع میشود
ور نــه آن نالیــدن نی هـم به جـایی میرسد
__________________
شاره که م , به ندی دلم , ئه ی باغی مه ن
ره وره وه ی ساوایه تیم , سابلاغی مه ن
دل به هیوات لیده دا , لانکی دلی
تو له وه رزی یادی مه ن دا , سه رچلی
خالید حسامی( هیدی )