ای از ورای پــــرده ها تـــاب تو تابستان ما
مولانا
ای از ورای پــــرده ها تـــاب تو تابستــان ما
ما را چو تابستان ببر دل گرم تا بستـان مـا
ای چشم جان را توتیا آخـــر کجا رفتی بیــا
تــا آب رحمت برزند از صحـــــن آتشــدان ما
تا سبزه گردد شـوره ها تاروضه گردد گورها
انگور گردد غــوره هـا تا پختـــه گــردد نان ما
ای آفتاب جــان و دل ای آفتـاب از تـــو خجل
آخرببین کاین آب وگل چون بست گردجان ما
شد خارهــا گلــزارها از عشق رویت بـــارها
تا صد هـزار اقــرارها افکنـــــد در ایمــــان ما
ای صورت عشـق ابدخوشرو نمودی درجسد
تا ره بری سوی احد جان را از ایــن زندان ما
در دود غم بگشا طرب روزی نما از عین شب
روزی غریب و بوالعجب ای صبح نورافشان ما
گوهر کنی خرمهره را زهــره بدری زهـــره را
سلطان کنی بی بهره راشاباش ای سلطان ما
کـــو دیــده ها درخــورد تو تا دررسد در گرد تو
کو گوش هوش آورد تــو تــا بشنـود برهان ما
چون دل شوداحسان شمر در شکر آن شاخ شکر
نعـــره بـــرآرد چـــاشنی از بیـخ هر دندان ما
آمد ز جان بانگ دهل تا جـــزوها آیــد بـــه کل
ریحان به ریحان گل به گل ازحبس خارستان ما
__________________
شاره که م , به ندی دلم , ئه ی باغی مه ن
ره وره وه ی ساوایه تیم , سابلاغی مه ن
دل به هیوات لیده دا , لانکی دلی
تو له وه رزی یادی مه ن دا , سه رچلی
خالید حسامی( هیدی )