[ابریشم]

پارایونا(همه دشمن بینی)

وجه مشخصه ی قلمروی بعدی_قلمروی خدایان حسود_یا آسورا،پارانویا است.اگر شما بخواهید به کسی یاری رسانید که ذهنیتی پارانویایی دارد،عمل شما را به این گونه تعبیر می کنید که بر آنید بر او ستمی روا دارید یا به حیطه ی زندگیش نفوذ کنید.ولی اگر تصمیم بگیرید کاری به کار او نداشته باشد ، عمل شما را به مثابه ی عملی خودخواهانه تعبیر می کند ،به عقیده ی او شما تنها به دنبال آرامش و راحتی خودتانید.اگر شما هر دو شق را به دست دهید ،یعنی گاهی به ایشان یاری کنید و گاهی کاری به کارشان نداشته باشد ،آن وقت فکر می کنند آنها را به بازی گرفته اید. ذهن پارانویایی ، بسیار باهوش است ، تمام زوایای پنهان را می بیند .شما فکر می کنید با شخص مبتلا به پارانویا ارتباطی چهره به چهره دارید ، لیکن در واقع وی شما را از پشت سرتان نگاه می کند . این پارانویای شدید که ترکیبی از کارایی مفرط و دقت مفرط است ، یک شکل دفاعی است که لفافی از غرور بر خود پیچیده است.کسی که دارای ذهنیت پارانویایی است ، به هر سوئی می دود ، می خواهد هر چیزی را فورا چنگ آورد و از تمام احتمالاتی که حمله ای در آن مستتر است می گریزد و جز باد چیزی به دست نمی آورد .پیوسته می کوشد به چیزی بزرگتر و بالاتر دست یابد. و برای اینکار لازم است که فرد پارانویایی دائما از دامها یا تله های موهوم بپرهیزد.از این رو هیچ گاه فرصت ندارد خود را آماده کند و کاری انجام دهد ، و بدون آ»ادگی دست به عمل می زند . و چنین است که نوع غلطی از خودانگیختگی رو به رشد می نهد :احساس آزادی عمل که بر پایه ی نادرستی قوام یافته است.
ذهنیت پارانویایی(یا آسورا) سخت درگیر و مشغول مقایسه است .در جدل همیشگی برای حفظ ایمنی و رسیدن به چیزهای بزرگتر ، به موازینی نیاز هست، به نشانه هایی ویژه که حرکت و پیشرفت فرد پارانویایی را بسنجد و حرکت وی را با حرکت دشمن فرضیش مقایسه کند .موقعیتهای زندگی در چشم چنین فردی به بازیهایی شباهت دارد که در آن فرد با دشمن فرضیش درگیر رقابت است .چنین فردی دائما با خود و دیگران ،خود و دوستانش ، خود و مال خودش سر و کار دارد .تمامی گوشه ها و زوایا ،می توانند کمین گاه دشمن باشند .همه چیز شک بر انگیز و تهدید آور است ،از این رو می باید کاملا مراقب و مواظبشان بود .لیکن شخص نمی تواند خود را پنهان یا استتار کند .پس می باید به میدان بیاید و اگر مشکلی در کار است یا توطئه ای ،با آن بجنگد .می باید به میدان بیاید و به مبارزه ای رویاروی تن دهد و بکوشد توطئه را افشا کند .لیکن چنین فردی در صورت به میدان آمدن و روبرو شدن با موقعیت ،نسبت به نمود های عینی موقعیت بی اعتماد می ماند و آنها را نادیده می گیرد .از قبول هر آنچه می بیند تن می زند ، از یادگیری هر آنچه ناظران بدو می آموزند تن می زند،زیرا همه کس را مثابه ی دشمن خویش در نظر می آورد.