[Omid7]

اندر حکایت علی انصاریان

مرید سلطان علی پروین , آن دارنده ی ریش پرفسوری , آن صاحب کرامت قلدری , آن دوستدار کارتون چهل دزد بغداد و علی بابا ,آن عاشق کوه های بانه وسقز ,آن قبله اهل قرمز, آن فدایی تیم پرسپولیس آن رفیق با معرفت ((اصلانیان)).

((علی انصاریان)) از گنده فوتبالیست های خوش آتی بود که با همه خیلی قاطی بود!

گویند روزی در جمع مریدان, مریدی وی را گفت : ((چگونه به منصب فوتبال شدی؟ ))

گفت (( روزی بر دروازه ی پرسپولیس نشسته بودم . مگسی را گرفته و بر بال آن فوت همی کردم !

سلطان علی آقا که الهی به قربانش بروم مرا بدان حال دید و گفت کیستی و چه میکنی ؟ گفتم: همنام تو واز جمله انصاریانت که به ((فوت)),((بال)) مشغولم!!!!!!!!

پس گفت بیا که تورا بدجور خواستارم .

گویند در یک شب دوازده گل به دروازه ی تیم رقیب کوباند .

مریدان پرسیدند که : ((بزرگوارا !این همه به یک شب چگونه زدی ؟!))

گفت: ((شما را از رموز و اسرار آگاهی نیست.اگر از خواب نمیجستم بیش از این میزدم !))

او را کرامات بسیار بود اما افسوس که به تیم رقیب رفت و از مستطیل سبز محو شد!!!!!!!

میگویند روزی که چشم به دنیا گشود و زبان باز کرد,گفت : ((نام مرا علی بگذارید )). گفتند: ((از چه؟!))

گفت از این که من عاشق علی آقا پروین هستم و بدین سبب میخواهم که برایش ارادت رو کنم ! نقل است که ارادت انصاریان به علی پروین تا بدان جا رسید که انصاریان نام سبیه خویش را ((پروین)) نهاد !

نقل است که او روزی در کوی و برزن همی گشت و هر عابری که قرمز پوشیده بود ,فی الفور برایش ارادت میفرستاد.وی را پرسید مردی که : از چه چنین کنی ؟گفت: ((آخر برخی لیاقت پوشیدن پیرلهن قرمز را ندارند!)).