[behnam5555]

لیلی با شنیدن این پیام چگرش کباب شد. از یکسو غم و غصه دربدریهای مجنون رنجورش کرده بود و از سوی دیگر این تصور مجنون که او آرام و بی خیال و فارغ از مجنون به زندگی راحتش ادامه می دهد جانش را آتش می زد...

مجنون نمی دانست که لیلی همیشه به زندگی آزاد او چه حسرتها خورده است. نمی دانست در ورای این آسودگی و شادی ظاهری چه رنج و درد عمیقی نهفته است. لیلی می خواست فریادی بزند که تا آنسوی کوه نجد را بلرزه در آورد:

"ای قیس! ای مجنون! اگر تو پای بند جنونی من از تو دیوانه ترم در این عشق، در این طلب. خوشا بحال تو که فرصت ابراز این جنون را از تو دریغ نکرده اند. من چه کنم که در این قفس به ظاهر آباد مجال صحبت هم ندارم"
اما پنجه های بغض بی رحمانه گلویش را می فشرد.

یکی از ندیمگان که از طرف مادر لیلی مامور شده بود مخفیانه او را تحت نظر داشته باشد تمام ماجرا را از پشت بوته ای تماشا می کرد. زمزمه های عاشقانه لیلی با محبوب، شنیدن غزلی عاشقانه و زار زدنی سخت و غریب.
در کوتاهترین زمان، خبر به مادر لیلی رسید و او بدون هیچ تردیدی دانست که آتش عشق لیلی که او خیال می کرد مدتی است فرو نشسته همچنان زبانه می کشد.
مادر لیلی هم بر سر یک دو راهی، کاسه چه کنم چه کنم بدست گرفته بود و نا امیدانه شاهد آب شدن دختر دلبندش بود.
از طرفی نمی توانست سوختن فرزندش را ببیند و دم بر نیاورد و از طرف دیگر می دانست که نصیحت او هم اثری نخواهد داشت.
اما پدید آورندگان این ماجرا به لیلی و مادرش و ندیمگان و آن مرد رهگذر خلاصه نمی شدند در این مقطع مردی وارد داستان می شود که نقشی مهم در ادامه ماجرا بازی می کند.

آنروز که لیلی، خرامان و مست به همراهی عده ای به سیر باغ و گلشن مشغول بود، جوانی نجیب زاده از خاندان بنی اسد از آن حوالی عبور می کرد.
خستگی راه و دیدن آثار درختانی از دور، او را به اطراف باغ خانوادگی لیلی کشاند. در حال آب دادن به اسبش بود که صدای هلهله و شادی زیادی را از دور شنید. به کنجکاوی برخاست و تعدادی دختران زیباروی را دید که برقص و دست افشانی مشغولند. لیلی اما در آن میانه چون ماه در میان ستارگان می درخشید.
از سر و وضع ظاهری و اینکه او را چون دُر در میان گرفته بودند برای شخصی زیرک چون ابن سلام آسان بود که بانوی آن جماعت را از بقیه تمیز دهد. آری، این جوان ابن سلام نام داشت . جوانی خوش اندام، تاجر و یگانه قبیله بنی اسد که در عین جوانی کوهی از ثروت داشت و دنیایی تجربه.
در کرم و بخشش زبانزد همگان و در شجاعت و مردانگی بی همتا بود. برای این سلام پیدا کردن نام و نشان پدر لیلی کار سختی نبود. با همان دیدار کوتاه چنان محو جمال و زیبایی لیلی شده بود که هیچ چیز جز ازدواج با او آرامش نمی کرد .

به محض رسیدن به شهر خود، یکی از ریش سپیدان را با کاروانی شتر از هدایای نفیس و گرانبها از یاقوتهاییمنی گرفته تا فرشهای ایرانی بسوی منزل لیلی روانه کرد به نشان خواستگاری!

پدر لیلی با دیدن شکوه کاروان همراه قاصد از از شادی در پوست خود نمی گنجید. با اینحال با متانتی که هر پدری در لحظه خواستگاری دخترش بروز می دهد ضمن تشکر، هدایای آنها را برسم ادب پذیرفت و گفت:

"خواستگاران دختر من بسیارند. ابن سلام را سلام برسانید و بگویید پدر لیلی برای بررسی و تحقیق جهت انتخاب بهترین فرد و دادن پاسخ به این خواستگاران از جمله ابن سلام مدتی زمان می خواهد"

پیر قاصد زمین بندگی بوسید و خداحافظی کرد.
بعد از رفتن آنها، مادر لیلی به شوهرش گفت:
"هیچکدام از خواستگاران لیلیبه خوبی ابن سلام نبوده اند.
تو که بهتر می دانی او از لحاظ شهرت و ثروت و مردانگی قابل مقایسه با هیچکدام از آنها نیست. تو بیشتر به دنبال تجارتی و نمی دانی که هنوز آتش عشق آن پسرک دیوانه – قیس – در دل دخترت هست.
او را باید هر چه سریعتر به خانه بخت بفرستیم تا بلای سر خودش و آبروی ما نیاورده. نباید فرصت به این خوبی را از دست می دادی. ابن سلام انگشت روی هر دختری که بگذارد، پاسخ منفی نخواهد شنید.

پدر لیلی پاسخ داد:
"دختر من، هر دختری نیست. جواب مثبت در اولین دیدار و با اولین درخواست، صورت خوشایندی ندارد. او اگر واقعا طالب و خواستار لیلی باشد دوباره و چند باره بازخواهد گشت. اگر هم قرار است با یکبار جواب رد شنیدن پشیمان شود همان بهتر که دیگر نیاید اما من مطمئنم او برخواهد گشت"