[SonBol]

رمان هستی من فصل پانزدهم
خدا خواست و حامله شدم از خوشحالي روي پا بند نبودم انس و التي كه با بچه ام در وجودم بر قرار كرده بود به من نيرو مي بخشيد كه زندگي كنم و چشم به آينده بدوزم بچه ام را فرشته نجاتم مي دانستم خيلي خوشحال بودم اما همچنان كار مي كردم باز هم با وجود ويار شديد غذا مي پختم و جلوي مادر شوهرم و مهمان هايش مي گذاشتم تا اين كه مهرداد به دنيا آمد با آمدن مهرداد كمي ابرو و عزتم زياد شد مادر شوهرم خوشحال بود اما شوهرم تا ده روز به اتاقم نيامد و حالم را نپرسيد چرا كه مي ترسيد با ديدن بچه اش به مادرش بي احترامي كرده باشد
قديم جلوي مادر و پدرشان بچه خود را بغل نمي كردند و اين را يك نوع بي احترامي به بزرگ تر مي دانستند بچه دومم بلافاصله بعد از مهرداد به دنيا آمد دخترم صديقه كه به دنيا آمد هيچ كس خوشش نيامد حتي پدرش علي اصغر با اخم و تخم گفت:
- مهرداد را كه به دنيا آوردي خوشحال شديم و گفتيم پسرزايي اما با به دنيا آوردن اين زردنبو از چشمم افتادي
ناشكري مي كرد انگار كه دختر و پسر شدن بچه دست ما انسان هاست با ناشكري هاي پي در پي خدا را به خشم آورد تا اين كه صديقه ام لب حوض به زمين خورد و پايش شكست در رختخواب افتاد و ديگر بلند نشد. تب كرد و تشنج بالاخره هم تب از پا انداختش و مرد. بچه ام در يك سالگي در اثر نا شكري پدرش مرد بي هيچ عزاداري و بي هيچ ناراحتي تنها من بودم كه ضجه مي زدم و مي گريستم خدا به شوهرم غضب كرد چون بعد از صديقه ديگر من حامله نشدم و همه اين ها از ناشكرهاي واضح و پي در پي شوهرم و خانواده اش مي دانستم سال ها گذشت و وقتي مادر شوهرم ديد كه من ديگر براي پسرش بچه نياوردم زود دست به كار شد و براي علي اصغر زن گرفت. شب عروسي او تا صبح در اتاقم گريستم خانه هاي قديم يك حياط بزرگ بود با چند اتاق در دور تا دورش يك حوض بزرگ هم وسط آن بود كه با اب آن همه كار مي كردند آب توالت رفتن و اب ظرف شستن و لباس شستن همه از حوض تامين مي كردند به ندرت كسي شير اب را باز مي كرد مگر براي غذا بپختن. يكي از همين اتاق ها را به من و مهرداد دادند از نظر خودشان لطف بزرگي بود چرا كه مرا طلاق نداده بودند و اجازه داده بودند كه در آن خانه زندگي كنم. مهرداد با خون دل من بزرگ شد درست 9 ساله بود كه هوويم دختري براي علي اصعر به دنيا اورد و بعد از گذشت چهل روز از زايمانش مادر شوهرم سكته كرد و مرد بعد از آن شوهرم پير و شكسته شد معتاد و خيابان گرد شد. خدا تقاص مظلوميت مرا از آنها گرفت. الان مهرداد و زن و فرزند دارد و خيلي به من اصرار مي كند كه با آنها زندگي كنم اما خودم قبول نمي كنم اين هم قصه زندگي تلم من ! راضي شدي ياسمن جان؟
ياسمن در حالي كه بغض كرده بود و در سخنان پر درد صفيه خانم محو شده بود گفت:
- ممنون از اين كه چشم و گوش ما را به واقعيت هاي زندگي تان باز كرديد باور كنيد احترام قلبي و محبتم به شما چند برابر گذشته شد.
صفيه خانم برخاست و ارام و پر بغض دوباره به كارهايش مشغول شد.
بعد از صرف شام شاهرخ به پشت پنجره رفت و گفت:
- بچه ها بياييد دارد برف مي بارد.
من و ياسمن و شهلا با سرعت خود را به پشت پنجره رسانديم و از ديدن برفي كه روي زمين نشسته بود و از اسمان مي باريد جيغ كشيديم ان قدر زيبا بود كه دل از آدم مي برد شاهرخ گفت:
- مگر در قحطي برف مانده ايد كه اين طوري جيغ مي كشيد:
ياسمن گفت:
- حيف كه فاميل مسعود هستند و گر نه مي رفتيم برف بازي
شهلا گفت:
- كي به ما كار داره؟ يك كم برف بازي مي كنيم و زود بر مي گرديم سرجايمان مثل سه خانم مي نشينيم
در همين هنگام خانواده مسعود و فاميل و اقوامش يكي يكي بلند شدند كه بروند ياسمن گفت:
- آخ جان دارند مي روند
به قصد خداحافظي با آنها به طرفشان رفتيم وقتي انها رفتند هومن شروع به سر وصدا و لودگي كرد و چند بار هم تذكر داد كه جلوي فاميل مسعود رويمان نمي شد از جايمان تكان بخوريم فرهاد به سمتم آمد و گفت:
- هستي برويم در حياط قدم بزنيم.
- نه تو رو خدا فرهاد مگر مي خواهي مادر پوست كله ام بكند؟
- من مي روم تا مجلس گرم است و سر همه به مسخره بازي هاي هومن گرم است بيا
و با گفتن اين جمله به آرامي از در سالن خارج شد كمي بعد طاقت نياوردم و بلوز يقه اسكي روي لباسم به تن كردم و به دنبال فرهاد به حياط رفتم فرهاد ارام داشت روي برف ها قدم مي زد. شاخه هاي خشك درختان از برف پوشانده شده بودند با اين كه شب بود اما نور سفيد برف به چشم نوازش مي داد و منظره شب را نقره فام و جادويي كرده بود پاهايم را درست روي جا پاي فرهاد گذاشتم و به كنارش رسيدم. دست هايش را در جيب كرده بود و آمدن مرا مي نگريست گوشه لبش را لبخند پوشانده بود دستم را در دستش گرفت. گرمم شد دستم را كشيدم و گفت
- حالا نه فرهاد زود است كه اين قدر زود خودماني شويم
- چرا:؟ تو مال مني هستي يقين داشته باش
- حالا كه موقعه اش نيست در ضمن اگر مي خواهي مادرم با ديدن اين حركت از هستي ساقطم كند باشد حرفي نيست
- آخه دختر تو چرا اين قدر از مادرت مي ترسي؟
آمدم جوابش را بدهم كه يخ كردم برف پشت گردنم را پوشانده بود به پشت سرم نگاه كردم ديدم هومن و شاهرخ و شهلا و ياسمن در حالي كه گلوله هاي برف را در دستشان سبك و سنگين مي كنند آماده مبارزه اند مبارزه شروع شد من و فرهاد با سرعت برف گلوله كرديم و به سمتشان پرتاب كرديم اما مگر ما حريف انها مي شديم گرم برف بازي بودم و داد مي زدم
- اي ياسمن و شهلاي بي معرفت؟ با پسرها دست به يكي شديد؟
شهلا فرياد كشيد:
- حقت است تا تو باشي كه ما را قال نگذاري
وسط بازي من و شهلا و ياسمن در يك جبهه قرار گرفتيم و پسرها در يك جبهه ديگر هديه و مسعود كه در خانه ما مانده بود تا آخر شب برود نيز به حياط امدند هومن در يك حركت سريع مرا روي برف خواباند و صورتم را از برف پوشاند ياسمن و شهلا او را خواباندند و در پلوورش برف فرو كردند آن قدر بازي كرديم كه گرممان شد و برف هاي حياط پاك شد و جاي ان برف صاف و زيبا برف هاي له و گلوله شده گرفت مادر پشت پنجره آمد و گفت
- بياييد تو سرما مي خوريد
يا حرص مي خورد و مي گفت:
- آخر شب است مردم خوابيده اند
همه توافق كرديم و به داخل سالن برگشتيم عمه برايمان چاي داغ آورد كه حسابي مزه داد مسعود كه در اين برف بازي كمي رويش به روي ما باز شده بود گفت
- اين خاطره را از شب نامزدي من داريد يادتان باشد
هديه نگاهش كرد و لبخند زد
آن شب به همه ما خوش گذشت وقتي مهمان ها خداحافظي كردند ورفتند از نيمه شب هم گذشته بود دست دور گردن هديه انداختم و بوسه اي بر گونه اش نشاندم فكر اين كه هديه تابستان از پيش ما مي رود ناراحتم مي كرد اما به قول مادر اين شتري بود كه در خانه همه جوان ها مي خوابيد و به قول هومن كه مي گفت:
- كاش در خانه ما گله اش بخوابد.