شهر ِ من! ٭ترانه یی برای فیلم نامه ی «زنجیری»!
از سرِ میدون ِ ونک، تا انتهای پامنار،
از آخر نیاوران، تا پای ریلای قطار،
شهر ِ پریشون ِ منه، که داره فریاد می زنه،
توی نگاه ِ خسته ی، این آدمای بی شمار!
این آدما که لِه شدن، زیر فشار ِ زنده گی!
حتّا تو قرن ِ بیست ُ یک، این وَرا رسم ِ برده گی!
ای تو که هِی بد میاری! بگو تو چنته ت چی داری؟
بگو به جُز من غمت ُ میخوای تو شهر به کی بگی؟
فوّاره تو پارک ِ شهر، هنوز زمین گیر نشده!
نیزه زن ِ میدون ِ حُر، بعدِ یه عمر پیر نشده!
حراجی ِ کبوتر ِ ، میدون ِ مولوی هنوز!
پهلوون ِ معرکه گیر، حریف ِ زنجیر نشده!
حریص ِ عطر ِ مادرم! حریص ِ خواب ِ پشه بند!
حریص ِ عریونی ِ ماه، رو پُشت ِ بومای بُلند!
حریص ِ داد ِ پنبه زن، تو کوچه های کاگِلی!
حریص ِ قصه های دور: شاپری ِ گیسو کمند!
کوچه ی ملّی هنوزم، صدای پامُ کم داره!
آب انبار ِ بدون ِ آب، چشمات ُ یادم میاره!
من اومدم تو این هوا، نفس ر ُ تجربه کنم!
با من بیا تا ته ِ خط! بگو: آره! بگو: آره!
فوّاره تو پارک ِ شهر، هنوز زمین گیر نشده!
نیزه زن ِ میدون ِ حُر، بعد ِ یه عمر پیر نشده!
حراجی ِ کبوتر، میدون ِ مولوی هنوز!
پهلوون ِ معرکه گیر، حریف ِ زنجیر نشده!●
|