آخرین ترانه بانو ٭سکوت چیست به جز حرف های ناگفته؟ «فروغ»
سکتم مثل ِ گلوله تو خشاب ِ یه مسلسل!
مثل ِ برج ِ موریانه، توی هرزه زار جنگل!
مثل ِ یه قطار ِ کهنه، مونده تو حسرت ِ یک سوت!
مثل ِ ته سیگار ِ روشن، بغل ِبشکه ی باروت!
سکتم اما سکوتم عمر ِ طولانی نداره!
این صدای قلب ِ من نیست، دل دل ِ یه انفجاره!
ماشه ی فریاد ِ من باش! ضامن ِ تیغه ی چاقو!
تو سکوت ُ زیر ُ رو کن، آخرین ترانه بانو!
حرفای نگفتنی ر ُ یاد ِ این حنجره بنداز!
مشت ِ واژه ر ُ گره کن، توی کوچه های آواز!
دستای معجزه بسته س! من دچار ِ نقطه چینم!
فرصتی بده که عشق ُ تو نگاه ِ تو ببینم!
واسه بی پرده سرودن، یه اشاره ی تو بسه!
تو که باشی این قلندر، از خدا هم نمی ترسه!
پتک ِ واژه ها ر ُ بسپار، دستِ این صدای یاغی!
برق ِ چشمات یه دلیله، واسه ختم ِ بی چراغی!
ماشه ی فریاد ِ من باش! ضامن ِ تیغه ی چاقو!
تو سکوت ُ زیر ُ رو کن، آخرین ترانه بانو!
حرفای نگفتنی ر ُیاد ِ این حنجره بنداز!
مُشتِ واژه رُ گره کن، توی کوچه های آواز!●
|