شبنم ِ بیداری ٭فقط یه واژه را خط زدید؟ آخیش!!!
تبسم نقش ِ نیرنگه! من از شب شکی ام، ای یار!
طلوعم ر ُ تماشا کن، منُ دست ِ غزل بسپار!
من ُ پکیزه کن از خواب، از این لکنت، از این تکرار!
رها کن آرزوها رُ، از این زندان ِ بی دیوار!
چه ناباور، چه دردآور، سکوتم بی نهایت شد!
چه غمگینانه عشق ِ ما، دچار ِ رنگ ِ عادت شد!
امشب به تو رو کردم، این قبله نما مرده!
تو صبح ِ دل ْ آرایی، من شام ِ دلْ آزرده!
امشب به تو رو کردم، ای خاطره ی جاری!
تو هق هق ِ دریاوار، من شبنم ِ بیداری!
من از بند ِ نفس جستم، حسابم با خودم پکه!
میون ِ گود ِ فریادم، سکوتم گـُرده بر خکه!
یه زخم ِ تازه کم دارم، برای باور ِ پاییز!
خرابم کن که دلْ گیرم، از این آبادی ِ پرهیز!
من ُ تا گریه یاری کن! حریص ِ امن ِ آغوشم!
من ُ بشناس، که از یاد ِ همه دنیا فراموشم!
امشب به تو رو کردم، ای قبله نما مرده!
تو صبح ِ دلْ آرایی، من شام ِ دلْ آزرده!
امشب به تو رو کردم، ای خاطره ی جاری!
تو هق هق ِ دریاوار، من شبنم ِ بیداری!
|