آغاز ِ سفر ٭اجرای این ترانه را بسیار دوست می دارم!
آخرین رهگذر ِ شهر ِ شبم!
یه نفس بُریده ی جون به لبم!
برای دیدن ِ فانوس ِ چشات،
خیلی وقته که توی تاب ُ تبم!
صد تا سایه پابه پامن،
نفسام مال ِ خودم نیست!
توی شهر ِ قصه هیچکس،
پی ِ ردّ قدمم نیست!
خسته نفس، بسته گلو، اینه ی شکسته ام!
ای روزگار! از تو و از لحظه شمردن خسته ام!
من ُ ببر به پُشت ِ سر! من ُ ببر! منًُ ببر!
تا یه هوای تازه تر، منُ ببر! منُ ببر!
تا فصل ِ آغاز ِ سفر، من ُ ببر! من ُ ببر!
تا خنده های بی خبر، من ُ ببر! من ُ ببر!
منُ ببر تا خود ِ من، تا آخر ِ تازه شدن!
به باغ ِ سبز ِ لحظه هام، رنگ ِ شکوفایی بزن!
خسته نفس، بسته گلو، اینه ی شکسته ام!
ای روزگار! از تو و از لحظه شمردن خسته ام
|