خلع ِ یـَد ٭شهر ِ بی قصه به پلک بر هم زدنی می خوابد!
عزیز ِ همسقوط ِ من! افسانه رُ دوره نکن!
چلـّه ی بی چهچه ی ترانه ر ُ دوره نکن!
این شب ِ تبْ دار ِ سیاه، رنگ ِ خروسخون نشده!
تو قصه های بی کلک، آتیش، گلستون نشده!
صف شکنای قافله، غافلن ُ نابلدن!
قصه نویسا عمری، از قلما خلع ِ یدن!
بزن به سیم ِ شعله ها، تا خود ِ خودسوزی بیا!
چمبر ِ چنگیز ُ ببین، رو سر ِ قوم ِ آریا!
***که ی صدای من، بغض ِ توئه، حرفی بزن!
اینه همدست ِ شبه، تو چاره کن، شکن شکن!
سکوتِ کهنه سال ِ لب، حوصله م ُ سر می بره!
شنیدن ِ صدا از این حنجره ْ مُرده نوبره!
اینه های پر غبار، اینه ی دِقم شدن!
لحظه های حافظه کش، زجر ِ دقایقم شدن!
بزن به سیم ِ شعله ها، تا خود ِخودسوزی بیا!
چمبر ِ چنگیز ُ ببین، رو سر ِ قوم ِ آریا!●
|