بخند ٭زندگی کاشکی به ما امون میداد! «محمدعلی بهمنی»
امون بده که عطر ِ تو برگ ِ امون ِ واژه هاس!
بذار بتابم از چشات، این اینه بی انتهاس!
امون بده! امون بده! که بی امون ِ روزگار!
دست ِ ترانه بافه من، بافته برام طناب ِ دار!
امون بده! امون بده! که عاشقانه تر بشم!
می خوام تو کوچه ی چشات، دوباره دربه در بشم!
منُ بگیر از روزگار، که خسته ام از این عذاب!
دوباره لالایی بخون! بذار بیدارشم توی خواب!
می خوام تو ر ُ خواب ببینم تا بشکنه شب ِ کبود!
ببین که بیداری ِ ما، آش ِ دهن سوزی نبود!
خواب ِ تو ناب ِ مث ِ شعر، رؤیا داره بغل بغل!
مشعل ِ آوازِ منی، تو این سیاهی ِ دغل!
می خوام تو خواب ببینمت! چشمای خیسم ر ُ ببند!
خسته ام از زنگ ِ‌عزا، برام بخند! برام بخند!
منُ بگیر از روزگار، که خسته ام از این عذاب!
دوباره لالایی بخون! بذار بیدارشم توی خواب!●
|